“Ik belde even om te vragen hoe het gesprek op school ging?” Een vertrouwde stem door de telefoon. Sterker nog 2. 2 betrokken hulpverleners nauw betrokken bij ons gezin. Die graag meedenken, en meeleven. Wat zou ik graag zeggen dat het een gesprek was waardoor ik weer extra vertrouwen in de situatie kreeg. Maar eigenlijk was het een gesprek waarin het me ineens overviel hoe de situatie nu is. En niet omdat deze hulpverleners er niet voor ons zijn, maar alles eromheen wat eigenlijk een gezin in de steek laat. Een school waarop een kind vastloopt, niet omdat ze dat wil, niet omdat ze opstandig pubergedrag laat zien. Sterker nog haar opstandige pubergedrag bestaat uit mijn plekje op de bank inpikken. Maar omdat haar gevoel voor basisveiligheid nu onder grote druk staat, het ingewikkeld is om je veilig te voelen doordat er in je hoofd nu zoveel speelt. Het was afgelopen week een gesprek waarin school en hulpverlening niet op een lijn komen, en ik als moeder ook door ervaringen met mijn andere kind het vertrouwen aan het verliezen ben. Lastig om ervaringen niet mee te laten spelen, ookal gaat het om een ander kind. Dus ga ik mee in het proces van overleggen, zie ik welke kant opgaat en neem ik initiatief om alvast verder te zoeken.. “Heel lastig, wij zien ook een geweldig meisje dat bij ons ook niet vastloopt. En hoe gaat het met N?”. Want terwijl kind 1 vastloopt op school, hebben we ook kind 2 nog. De oudste waar we een hele lastige beslissing voor maakte.. Een beslissing die veel van mij en helemaal voor mijn oudste betekende. Die voor de oudste allesbehalve vrijwillig was en zwaar. Die nog meer tiggerde. De zorg en begeleiding liep door, want ik bleef het veilige punt van vertrouwen. Maar dan als we plannen maken voor een veilige manier terugwerken naar huis gaat er in het stukje regelwerk wat mis. En in plaats van zorg afbouwen, overdragen en een duidelijk plan. Is mijn oudste ineens thuis zonder zorg, zonder begeleiding.
Terwijl ik mijn eigen woorden hoor, en de reactie van de hulpverleners aan de andere kant van de telefoon dringt het door. Hoe is het in Nederland geregeld? Hoe kan het dat we als gezin op dit punt zijn gekomen? Hoe kan het met zoveel hulpverlening om je heen dat het uiteindelijk eropaan komt dat je alles zelf mag gaan oplossen, gaan regelen en uitzoeken. Waar begin ik? Bij welk kind begin ik? Kan ik ze nu bieden wat nodig is?
Om me staande te houden, de stress laag te houdenzorg ik vooral voor rust. Lukt het thuis met schoolwerk even niet, jammer dan, geen druk maar rust, als er meer duidelijk is gaan we er vol tegenaan, tot die tijd staan we niet stil, maar doen we het wel op een rustig tempo. Is er de noodzaak om je gevoel even te ontvluchten (voor de oudste) dan maken we afspraken en laat ik je even gaan. Voor beide geldt dat ik ze meer wens, maar dat ik weet dat die druk zonder extra ondersteuning nu voor meer onrust zorg dus zorgen we dat we de stapjes maar wat kleiner maken maar daardoor een veilige omgeving creëren waar je temidden van al je gevoelen en emoties een rustpunt vindt. Want alleen als je je fijn voelt kan je doorgroeien. Dus nemen we de stappen die haalbaar zijn, En zie ik mijn jongste groeien in situaties die juist op school niet lukken. Ervaart mijn oudste hoe waardevol ons gezin is, en dat ze er echt mag zijn en zichzelf mag ontdekken.
En terwijl ik de hulpverlener hoor zeggen dat ze er gewoon stil van is, en dat er echt steken zijn laten vallen door zorg en school, glimlacht mijn dochter naar me vanaf een schommel en zegt: “Stiekem toch wel fijn dat telefoontje op de weg naar huis, want nu kon ik in een leeg park schommelen in het maanlicht, want nu is het al donker”. Het telefoongesprek is afgelopen, de realiteit die hard binnen kwam bezinken de woorden van mijn dochter geven me weer kracht. Want mijn kinderen zijn dan wel enorm intensief, het zijn 2 prachtige personen die ik mag helpen opgroeien en die al mijn kracht, energie en toewijding volledig verdienen
