Ken je dat, die gesprekken die (soms onbedoeld) elke keer weer gaan over wat niet goed gaat. De achterstand in ontwikkeling, de stappen die gemaakt moeten worden. De constante vergelijking met het gemiddelde. En laten we vooral niet vergeten wat de toekomst hoort te brengen.
Begrijp me niet verkeerd het is belangrijk zaken als ontwikkeling in de gaten te houden, maar op het moment van de diagnose is duidelijk dat er iets anders gaat in de ontwikkeling dan men volgens het geniddelde en de boekjes mag verwachteb. Autisme is een (pervasieve) ontwikkelingsstoornis. Pervasief betekend diep doordringend. Niet geheel vreemd dus dat bij vergelijking de obtwikkeling achter zal lopen. De vraag is dan blijven we vergelijken met het gemiddelde? Blijven we de statistieken toepassen die een normale ontwikkeling volgen? Of zou er eigenlijk gekeken mwordemoetenn naar een aangepast ontwikkelingsschema. Een schema waarin we de ontwikkeling van het desbetreffende kind volgen en daar de stijgende lijn in behouden. De toekomst is niet te voorspellen, ik heb geen glazen bol. Maar hoe stel je een toekomstperspectief op als de doelen die gehaald dienen te worden gebaseerd zijn op de gemiddelde persoon? Er is nog zoveel onduidelijk over autisme. Een persoon met autisme, of een autist, maar net welke benaming goed voelt,kan met zoveel bereiken als ieder ander, maar de afgelegde weg kan geheel anders zijn. De af te leggen weg is niet te voorspellen, wel te begeleiden. En misschien moeten we in sommige situaties even alle geniddelden en statistieken aan de kant gooien en even echt alleen naar het kind kijken. Naar alle aspecten van het kind. Dus ook alle verschillende stadia van ontwikkeling in een kind. Van een 15 jarige puber mag je dingen verwachten kwa ontwikkeling, maar wat als er in die 15 jarige puber een angstig jongetje van 7 zit verstopt? Wat mag mrn dan verwachten?
Bij elk kind met autisme verloopt de ontwikkeling anders, elk kind zal op een ander stukje van zijn of haar ontwikkeling een afwijkend beeld laten zien, anders zou er geen autisme diagnose gesteld zijn. En bij de 1 is dat minder overheersend op de gehele ontwikkeling dan bij de ander. Daardoor is ook binnen het autisme spectrum vergelijken met het gemiddelde niet gewenst.
Wat zou het mooi zijn de gesprekken die weer gaan over wat niet goed gaat, de afwijkende afwisseling of de gesprkken over het zo complex zijn van een kind af te sluiten met het benoemen van hetgeen wat ditzelfde kind zo prachtig en uniek maakt. Helaas is daar meestal geen ruimte voor. Dus neem.ik.voor mezelf de tijd na een lastig overleg weer even stil te staan hoe bijzonder en mooi mijn kinderen zijn.
