Laatste dag van het jaar, en als denker overdenk je dan het afgelopen jaar, en mijmer je over wat het nieuwe jaar ons zal brengen.. Maar dit jaar is mijn hoofd te vol… We kunnen terug kijken of een jaar met niet al te diepe dalen.. dat zou me een goed gevoel moeten geven… Maar het blijft knagen dat als ik alles bij elkaar optel te veel dingen zie waar ik me zorgen over maak. Er zijn geen grote crisissen geweest, maar bepaalde dingen worden steeds duidelijker. Het verschil tussen mijn kinderen en hun leeftijdsgenoten worden groter op verschillende vlakken, de strijd met de wereld en de maatschappij die ze dagelijks leven wordt zwaarder. En niet doordat die maatschappij nu veranderd, maar doordat ze ouder worden. Het vooruitzicht van een nieuw jaar… wordt het verschil weer groter, en wat kunnen we doe om te helpen….
En als we dan naar de hulp kijken is het allemaal een groot mistig gebied, wat zal er na de overgang van de jeugdzorg nog mogelijk zijn, Eigenlijk weet nog niemand echt goed hoe het allemaal gaat lopen. Worden we dadelijk alsnog richting grote ggz organisaties gedwongen om extra hulp te krijgen, of mogen we het toch nog in de kleinschalige organisaties zoeken. Dat laatste heeft voor mij namelijk enorm de voorkeur.. Ik wil dat mijn kinderen gezien worden om wie ze zijn, niet om welk diagnose. Een diagnose helpt je om hulp te krijgen, maar daarna moet je vooral naar het kind blijven kijken, Elk kind is anders en heeft baat bij op het kind afgestemde hulp.. Gaat het er straks op neerkomen dat we nog meer mantelzorg moeten kunnen verwachten in de omgeving? Want als dat zo is moet ik maar is een advertentie plaatsen om een vriendschap te starten met mensen in verschillende orthopedagogische beroepen… Vraag me dan alleen af hoe ik een groot zorgnetwerk ga onderhouden.. Waar haal ik daar de tijd voor vandaan…
In een ideale wereld zou ik vanavond de jackpot van 30 miljoen winnen, wordt vrij lastig zonder lot maar goed. Ik zou verhuizen naar een mooie boerderij, met een aardig stuk grond. We bouwen er allemaal leuk gelijkvloerse huisjes bij, Daar mogen dan gezinnen met een zorgintensief kind verblijven voor een vakantie om even tot rust te komen. Om het vakantie te houden zullen er op het terrein verschillende mogelijkheden zijn voor zowel ouders en kinderen. Om in de trand van de nieuwe jeugdzorg te blijven kijk ik even bij de mensen om me heen wie ik kan gebruiken. Opa en Oma komen met me mee om lekker met de kinderen die er behoefte aan hebben te knuffelen, en lekkere maaltijden te bereiden. De vriendin van mijn ouders komt mee om de kinderen creatieve therapie te geven, Mijn dochter heeft geluk, haar beste vriendin mag bij ons op het terrein komen wonen, haar moeder kan speltherapie geven, terwijl haar vader met de kinderen dingen uit gaat vinden (mogelijkheden zoeken in een kind). Alle activiteiten plannen we duidelijk in en terwijl de kinderen bezig gehouden worden, gestimuleerd worden en extra mogelijkheden vinden bij elkaar is er voor de ouders tijd voor zichzelf. Die krijgen de mogelijkheid uit te zoeken wat hun rust en energie geeft..Die krijgen de mogelijkheid niet te moeten en misschien gewoon even lekker te klagen over waar ze tegen aan lopen terwijl ze begrepen worden, waarna er weer nieuwe energie is om door te gaan…. Wat zou het mooi zijn als het allemaal kon, als het allemaal betaalbaar was…
Voor nu een droom, maar wel een droom die mijn hoofd weer wat leger heeft gemaakt. Want waar een droom is zijn mogelijkheden en daar houden we ons aan vast. Positief gaan we het nieuwe jaar weer in, En de jeugdzorg we zien we hoe dat gaat lopen, en als het niet zo gaat dan zullen we een nieuwe weg vinden, al moeten we die zelf uitvinden… Voor nu koester ik de mensen die er voor ons zijn, mee denken en meewerkend, en koesteren we de mensen die er voor ons zijn, die begrip tonen. Of die gewoon af en toe even mijn klaagzang aanhoren. Bedankt voor het lezen van mijn blog, mijn uitlaatklep die me de energie geeft om er voor 200% voor mijn kinderen te zijn.
