Een volledig jaar zit ze nu volledig thuis. In praktijk telde dat laatste schooljaar maar 5 volledige schooldagen. Thuiszitten is meestal niet iets wat van de 1 op de andere dag start. En toch was dat gesprek nu een jaar geleden een gesprek dat ik niet aan zag komen. Mijn kind had het zwaar, maar dit was de school die passend zou zijn, de school met de meeste kennis.. De woorden, die ik jaren daarvoor bij de oudste ook al gehoord had; “We kunnen helaas niet bieden wat ze op dit moment nodig heeft.” Kwamen hard aan. Buiten het lokaal waar het gesprek was zat mijn dochter te wachten. Terwijl de woorden doorklinken in mijn hoofd schakel ik tussen voelen, denken en doen. Want mijn emoties moet ik parkeren, tot de ruimte er is, op dat moment is er alleen ruimte voor mijn dochter, het goed verwoorden van wat we net besproken hebben zonder dat zij zich schuldig gaat voelen.
Jaren hiervoor voerde ik ook al zo’n gesprek, alleen merk ik aan mezelf dat ik er toen nog heel anders in stond. Bewust van hoe mijn kind van toen net 11 vast bleef lopen, op een school die zich voor 200% inzette, ondanks negatief gedrag van mijn kind er een juf was die voorbij het gedrag keek en echt mijn kind zag. Voor iedereen was heel duidelijk school ging niet, Er kon niet geboden worden wat nodig was. Met een positieve kijk starten we dagbehandeling op, niet wetend wat de jaren daarna zouden brengen maar vol vertrouwen.. Een paar maanden daarna volgde wederom de woorden; “We kunnen helaas niet bieden wat uw kind op dit moment nodig heeft”. Het woord uitbehandeld (met 11 jaar) deed mijn vertrouwen tot het nulpunt draaien. Maar een fijne zorgboerderij die met mijn kind en mij de weg vervolgde liet gelukkig weer ervaren dat een kind niet zomaar uitbehandeld is, maar zeker nog wel kan ontwikkelen op geheel eigen manier.
Toch kwamen de woorden een jaar geleden voor mijn gevoel onverwacht. Misschien alleen eerder dan verwacht, want dat het niet goed ging was duidelijk. Mijn kind dat dagelijkse zo’n enorme strijd met zichzelf en de wereld voerde. Ze werkte er zo ontzettend hard voor, en toch lukte het niet. Ik weet niet wat ik wel had verwacht van het gesprek. Maar zowel ik als de behandelaar van mijn dochter die online aansloot, waren er echt even stil van. Tijd om er echt stil bij te staan was er niet, sterker nog, eigenlijk pas nu een jaar na het gesprek heb ik de ruimte in mijn hoofd om er nog eens bij stil te staan. Toen ik na het gesprek mijn dochter bij praatte werd het gesprek in een kastje gestopt en deurtje dicht gedaan, enkel en alleen door de simpele woorden; “Fijn, nu kan ik gewoon thuis verder leren”. De boeken en het leren werden even op de plank gelegd om eerst ruimte te geven aan gewoon zijn en ontspannen. Duidelijk werd dat de ruimte voor haar nodig was om op andere vlakken door te ontwikkelen. En voor nu is het geen school beter voor haar. Maar als moeder sta ik er nu een jaar later weer even bij stil. Soms lijkt het alsof we vanaf buiten de maatschappij naar binnen staan te kijken.
