Jaren heb ik me afgevraagd wat er in hemelsnaam in het hoofd van mijn oudste omging.. met muizen stapjes leidde hij me op zijn manier rond in zijn wereldje. Nu met 10 jaar kan hij soms heel goed dingen aan me uitleggen.. Dit gebeurt op de momentjes dat we met zijn 2-tjes zijn, liefst op de fiets want dan hoef je elkaar niet aan te kijken. Maar ook dicht tegen me aan op de bank kan hij soms uit het niets me een klein stukje van zijn gedachtengang laten zien. Zo hem ik langzaam mijn weg gevonden in zijn wereld, en nog niet alle delen zijn ontdekt, maar ik kan hem leiden en begeleiden, ingrijpen soms nog voor iets gebeurt en begrijpen waarom dingen soms zijn zoals ze zijn.
Mijn jongste echter heeft een eigen wereld verweven met fantasie, een wereld die bestaat uit een enorm doolhof waar ze zelf ook de weg niet vind. Om elke hoek kan iets staan wat een reeks aan emoties laat ontwaken. Een reeks emoties die steeds heftiger lijken te worden. Die simpele gebeurtenissen in drama’s laat veranderen. Een spannend moment in intense angst. Nu het fantasie wereldje en de echte wereld echt gescheiden horen te worden nemen de angsten toe en vraag ik me meer en meer af wat er in haar hoofdje gebeurt? Wat voel je echt, wat maakt je bang? en vooral wat kan ik doen om je angsten weg te nemen. Ik zie haar onrustig worden, en ik zie de spanning toe nemen, ik zie haar hyper vrolijk worden en ik sta op scherp.. En toch ben ik elke keer verbijsterd door de angst die ineens daar is, de paniek in een situatie die ik totaal niet verwacht.. De paniek in haar ogen ga ik nooit aan wennen… en dan te bedenken dat ze op voor haar gevoel onveilige momenten (meestal als mama er niet is) de angst binnen houdt, weg slikt, in eigen wereld verdwijnt, soms openlijk soms alleen in haar hoofdje..
Mijn draakje en mijn elfje kon de wereld maar zijn zoals die voor jullie overal veilig voelde… Helaas is dat niet zo, en zet ik alles op alles om te zorgen dat jullie de wereld zoals deze is wat beter aan kunnen….
