Vanaf dat mijn dochter heel erg klein is had ze al haar compleet eigen wereldje. Ze kon zich enorm goed alleen vermaken, haar wereldje was veilig en alles wat daar buiten gebeurde leek een hele andere dimensie voor haar, bijzaak. Maar in haar eigen wereldje, groeide ze, bloeide ze, en danste ze door het leven. Ondanks het eigen wereldje maakte ze contact, op haar voorwaarde, maar wie haar kent weet dat je al snel aan die voorwaarde voldoet als je een beetje met haar meebeweegt. “Als een vlinder lijkt ze naast de groep te fladderen, wel in vluchtig contact, maar helemaal in haar element” was een beschrijving die op de peuterspeelzaal naar voren kwam. Net even anders, met haar eigen fantasie en belevingen, maar met genoeg contact om niet zorgelijk te zijn, gewoon “anders” maar dan wel met het achterlaten van een positief gevoel.
Haar sprookjeswereld, haar fantasie, werd met de jaren vooral meer in plaats van minder, en het besef dat dit bij haar hoort en dit haar veiligheid geeft werd meer en meer duidelijk. De fantasievriendjes kwamen om de hoek kijken toen het sociaal heel spannend werd, dit was in groep 3. Haar beste vriendin ging bij haar uit de klas, en hoewel het contact bleef, had dit een groot effect, groter dan iemand had kunnen bedenken. Nu nog is dit een trigger die zorgt voor blokkades, blokkades in het functioneren, onzichtbaar voor velen, maar voor haar enorm. Een vlucht in haar eigen wereldje was voor haar de oplossing, en bleef de oplossing. Met lek zwaar moment merken we dat de vlucht uit de realiteit en naar haar eigen wereldje toeneemt. Soms met nog een opening om mee te mogen, betrokken te mogen zijn bij haar eigen wereldje.
Alle lastige gebeurtenissen, grote stappen, resulteren in weer even een toename in de omvang van haar eigen wereldje en de mate waarin er andere toegelaten worden, mee mogen die wereld in. Met alle liefde ga ik mee haar eigen wereldje in, al is het daar soms, net als in haar eigen hoofdje, een enorme chaos en is het lastig om de grote lijnen daarin te zien. Ik heb geleerd te zien wanneer het eigen wereldje er gewoon is en mag zijn en wanneer deze er is uit noodzaak om zich staande te houden. Er zijn periodes dat er echt momenten zijn waarop we op het randje zitten van in die eigen wereld verdwijnen. Maar tot nu toe, mag ik nog steeds mee en mag ik haar helpen om niet te verdwijnen.
Na een korte rustige periode waarin ze toch veel in de realiteit was, lijkt ze nu weer helemaal weg te glijden. Het is te spannend, te eng. Naast het Corona virus, het niet naar school kunnen hierdoor, het niet zien van haar vrienden groepje speelt er nog iets wat haar echt mee trekt in haar eigen wereldje. En dat vraagt zoveel van haar dat we nu samen toch proberen het hier en nu, de realiteit niet te vergeten. En nu ze midden in haar zoektocht zit, die elke puber heeft, wie ben ik? Lijkt het besef er nu heel erg te zijn van haar eigen wereldje, haar wil om wel in de realiteit te willen zijn, maar ook de energie en moeite die het kost. Gister wist ze me duidelijk te vertellen, dat ze weet dat haar eigen wereldje niet echt is, de fantasie vriendjes verzonnen, maar dat iets in haar zich er helemaal aan over wil geven, en iets in haar wil de realiteit niet vergeten. Maar oh wat is het verleidelijk die vlucht uit de realiteit en even niet meer geconfronteerd worden met de realiteit. Ik snap haar, maar toch werken we er samen aan om haar hier te houden. Omdat je in de realiteit ook hele mooi dingen kan beleven.
