Trots sta ik naar je te kijken, tijdens een open dag van de vuurwerkhandel. Een kijkje in de bunkers en voor de kinderen een lesje vuurwerkafsteken.. vanaf een afstand keek je altijd naar het vuurwerk, maar dichtbij was veel te eng. Terwijl leeftijdsgenootjes soms al jaren vuurwerk afsteken, sta jij vandaag onwennig je eerste fonteintje aan te stelen. Geen grote knallen, spanning in je lichaam maar je doet het wel. Waar menig 14 jarige zich afvraagt waarom je hiervoor een diploma ontvangt, ben jij gelukkig met je diploma en trots op jezelf en terecht.
Een paar uur later zit je naast me op de bank, je kat in je armen… “Mama, ik vond het wel heel spannend.” Klinkt een heel jong stemmetje naast me. De kat kat laat zich gelukkig rustig aaien en knuffelen, liggend in jouw armen. Want dit moment keert keer op keer terug in de loop van de middag en avond..
Het is weer heel duidelijk dat in jouw lijfje een heel spectrum aan leeftijden zit. Het kleine jongetje dat zo trots verteld hoe spannend het was.. De stoere puber die dat natuurlijk wel even doet… De kleine jongen die bij het doorgeven van zijn naam voor op zijn diploma, zijn naam gewoon niet durfte te zeggen…. de wijze puber die net naast me een televisie programma zit te kijken en allemaal weetjes erover kan vertellen..
Vandaag deed je eerst 2 grote stappen vooruit door een angst te overwinnen, in je gevoel deed je vanmiddag misschien wel een hele grote stap weer achteruit, omdat het zoveel van je vroeg. Maar samen kunnen we wel trots terugkijken op de stappen die je nam…
