Terwijl er een basis van veiligheid en vertrouwen gegeven wordt blijven triggers op de loer liggen.
En niet alleen op de loer liggen, soms worden ze letterlijk opgezocht. Als je je keer op keer onveilig hebt gevoeld als kind is dat gevoel een bekend gevoel. En wat doet het pijn als je beseft dat jouw eigen kind in die situatie zat. Zich staande houden omdat in de basis thuis het veilige gevoel er wel was, maar op andere plaatsen waar veel tijd werd doorgebracht niet. Het niet geheel veilig voelen is dan een bekend gevoel waar met regelmaat naar wordt gezocht. Frustrerend om als ouder te zien dat dat gevoel opgezocht wordt. Mijn taak hierin is zorgen dat de basis veilig blijft, en tijdens de triggers het zo veilig mogelijk blijft. In ons geval betekend dat het contact aan blijven gaan.
Frustrerend omdat je eigenlijk gewoon wil zeggen; ‘he hallo, hier is je veilig basis vanuit hier kan je op een gezonde manier je grenzen verruimen’. Maar zo simpel ligt het niet. De effecten in het brein en het lichaam zijn zo heftig dat het “onveilige “opzoeken bijna veilig voelt. En ontstaat de ingewikkelde taak van geborgenheid en veiligheid op afstand bieden terwijl er de ruimte wordt gegeven aan de zoektocht naar het gevoel…
En toch zie ik de groei, de ontwikkeling met hele kleine stapjes lijkt het vooruit te gaan, die hele kleine stapjes zijn in werkelijkheid echter best grote stappen als je er middenin zit. En door dat te beseffen wrijf ik de slaap nog eens uit mijn ogen en haal ik de kracht uit het contact dat je zelf opzocht terwijl je je grens van onveilig voelen weer op zocht.
