Wat is trauma toch ingewikkeld. Naast dat het voor iedereen net even anders is. Is ook wat een trauma kan veroorzaken voor iedereen weer anders. Bekend is wel dat sommige mensen er gevoeliger voor zijn en dat ook bv autisme waarbij men, in tegenstelling wat als vooroordeel gedacht wordt, alles intenser beleefd.
Alleen al in ons gezin zie je hoe verschillend trauma zich kan uitten, en ook hoe grillig het kan zijn. Doordat trauma in je gehele lichaam zit, en dus niet alleen in je hoofd is het soms ingewikkeld linken te leggen. De spanning in je lichaam voelen en koppelen aan waar het vandaan kan komen is enorm ingewikkeld, zeker als je met alle macht probeert te vergeten waardoor het trauma is ontstaan.
Het ingewikkeldste van alles is misschien nog wel dat een trigger volkomen onverwacht op kan komen en je gehele veilige gevoel onder je vandaan slaat. En zie het veilige gevoel maar eens terug te krijgen. Zelfs in een goede periode blijven de triggers op de loer liggen en brengen je meteen uit je evenwicht.
Het veilige gevoel is het belangrijkste wat je iemand kan bieden die last van trauma heeft. En om dat veilige gevoel te kunnen bieden moet je vaak enorm meebuigen. Wat lijkt op soms een spel van aantrekken en afstoten is vaak de grens aftasten van wat veilig voelt en wat niet. Een woord kan een trigger zijn, een ondoordachte actie kan zorgen voor een enorme vlucht of zelf vecht reactie en soms zelfs de bevriesstand, waarin alle manieren van contact uitgesloten worden.
Maar als ouder zie je ook hoe je kind dapper doorzet, toch dingen aan probeert te gaan. Dan maak je met liefde om 3 uur in de nacht een glas limonade, omdat als mama in de letterlijke zin voor je zorgt je een veilig gevoel geeft. En luistert je extra goed naar de kleine aanwijzingen waarmee ze vragen om het veilige gevoel. Echt luisteren en ze horen, dat is keihard nodig. Want trauma, wat een rot gevecht is dat..
