De thuiszitters, de kinderen die vastlopen op school. De kinderen die elke dag knokken om het vol te houden maar niet gezien worden. Vergeten, over het hoofd gezien. Afhankelijk van systemen en gemeentes die niet naar het kind kijken maar alleen naar het geld.. de continuïteit van zorg die niet gewaarborgd kan worden door foutjes, procedures en protocollen. Als het al geen wachtlijsten zijn vanaanden dan kan zelfs een klein verzoek weken duren.. Waar gemeentes willen zorgen voor hun inwoners wordt een groep vergeten.. burgemeesters die in de Kinderboekenweek scholen bezoeken of uitnodigen maar geen idee hebben hoeveel thuiszitters er in hun gemeente zijn… Wat niet goed gaat liever wegstoppen dan benoemen.. Maar wat is dan het gevolg een kind want niet alleen al struggelen door de situatie maar ook het gevoel krijgt dat niemand zich bekommerd om hem of haar. Wanneer is er iemand in de politiek, iemand in de gemeente die eens roept laten we eens naar de vergeten kinderen in onze gemeente gaan lijken. In onze provincie, in ons land. Geen school betekend niet geen betekenis voor de maatschappij. Sterker nog ik denk dat heel veel mensen, maar ook heel veel leeftijdsgenoten iets van mijn kind kunnen leren. Mijn lieve thuiszitters, 17 jaar maar nog een kind. Van harde levenslessen die ze door moest maken, maar nog de onschuld van het leven kunnen ervaren. In de steek gelaten wachtend. Wanneer wordt zij echt gezien in plaats van een naam op een aanvraag.. bijna 8 weken wachten op vervoer van en naar de zorgboerderij… Haar plekje duur betaalde plekje werd vrijgehouden maar het regelen van vervoer duurde 8 weken nadat er ruim van te voren al besproken was dat het verlengd moest worden…