Nog een weekje en dan starten de scholen weer op. Met een dubbel gevoel zullen vele ouders dit ervaren, Maar hoe is het voor de kinderen. Hoeveel is er anders, wat mag er nu wel, wat mag er nu niet. Verschillende ingangen, op regulier maar de helft van de klas. Misschien leerkrachten die ontbreken omdat ze binnen een kwetsbare groep vallen. Maar naast de voor de hand liggende vraagtekens die redelijk voor te bereiden zijn, zullen er ook emoties zijn die best lastig zijn. De steun van die juf die je even kon knuffelen, de arm om je heen, die valt weg. Het ene kind zal weken genoten hebben van het thuis zijn, terwijl de ander misschien wel naar school ging voor opvang vanwege ouders, of omdat het heel hard nodig was. In de weken thuis is het echt voorjaar geworden, waardoor het rond school misschien er ineens anders uitziet, volle groene bomen, planten die weelderig gegroeid zijn etc. Ook de leerkrachten moeten weer wennen. Net alsof je met zijn alle van voren af aan begint, en dat is toch wel gek zo tegen het einde van het schooljaar. Geen zomerfeest op school, geen schoolreisjes of andere uitstapjes. Terwijl die vaak plaatsvinden zo tegen het einde van het jaar. En wat gaan de scholen doen? Nog snel alle leerdoelen behalen in de laatste periode of is juist het sociaal emotionele stukje nu even belangrijker. Hoeveel ruimte is er om te schakelen tussen het kind dat echt niet terug naar school wilde of durfde en het kind dat hunkert naar vooral veel en hard werken op school. Dat verschil is namelijk alleen maar groter geworden. Is er tijd en aandacht voor het kind dat netjes alles weer mee probeert te doen, maar van binnen te vol zit van emoties, maar niets durft te laten zien. Is er tijd en aandacht voor die groep 8 die baalt omdat schoolkamp niet doorging en geen idee meer heeft hoe het nu verder moet. Is er gewoon even tijd om gewoon even op school te zijn zonder verwachting, zonder druk om schoolwerk of samenwerken. Hoe ging samen spelen ook alweer? Er zullen grote verschillen zijn tussen kinderen die volop speelde met broers, zussen, buurkinderen of vriendjes. Maar ook kinderen die gewoon echt thuis zaten met hoogstens wat contact via telefoon of computer. Geef de kinderen de tijd om zich opnieuw aan de situatie aan te passen, wees geduldig bij een boze bui. Geef de ruimte aan emoties, en help deze uit te leggen waar nodig. Stimuleer ze zonder te overvragen en geef ze de ruimte.
En dan is daar dat groepje kinderen, die ineens niet “de thuiszitters” waren, want iedereen zat thuis. Tot 11 mei en zij toch nog thuis blijven. Voor hen is nog steeds dat passende plekje er niet. Vergeet hen ook niet. Ook zij hopen heel hard dat de scholen, de ministers, de samenwerkingsverbanden hebben geleerd van de afgelopen tijd. Want nu hebben we optimaal kunnen kijken hoe we de thuiszitters misschien toch nog een beetje bij scholen, klassen kunnen betrekken.
Voor alle middelbare scholieren, hou nog even vol.
