Een groot taboe wat niemand uit wil spreken, maar waar je met een neurodivers of bijzonder kind, wel sneller mee te maken krijgen. De bemoeizorg van anderen, die wanneer iets niets volgens hun kaders of ervaringen loop, soms met dwingende maatregelen, dreigingen of zelfs meldingen bij veilig thuis aan komen. De woorden veilig thuis, beschermtafel, jeugd beschermende maatregelen, dwang en drang. Het zijn allemaal woorden die je niet wil horen als ouder, situaties waar je niet in terecht wil komen. En waarbij je voor je eigen ervaringen vooral van dacht dat je het nooit mee zou maken. Wanneer je er wel te maken mee krijgt geeft het naast veel spanning vaak ook schaamte. Bang voor de opmerkingen zoals; “je krijgt er niet zomaar mee te maken” of “er zal dan vast wel iets aan de hand zijn”, zijn opmerkingen waar je helemaal niets mee kan en vallen al snel in het rijtje waar je als ouder van een bijzonder kind een bepaalde allergie tegen ontwikkeld. In mijn rijtje staan vooral ook de opmerkingen; “je moet gewoon wat strenger zijn”, “geef maar een weekje aan mij” en “als nummer 2 ook problemen heeft ligt het vast aan moeder”. Jaren was er die angst, keer op keer weer, bij elke stap opnieuw, zou men, de hulpverlening zien wat ik zie. Snappen waarom deze stappen genomen moeten worden en niet anders. Zou ik als ouder gehoord worden. Keer op keer kreeg ik alsnog te horen, vaak nadat ze merkte dat hun aanpak niet werkte te horen dat ik het goed deed, dat ik zag wat er nodig was. Zelfs toen we het niet meer zo goed wisten en zeker wilde zijn dat we niets mist en het cce mee lieten denken was daar wederom te bevestiging dat ik zag wat er nodig was, ook al was niet allesbehalve gebruikelijk. En toe kwam wel die dag, dat het jeugdteam van de gemeente alsnog een beschermtafel aanvroeg. Als een steek in je rug, je hele zelfvertrouwen aan het wankelen, alle doodenge scenario’s die door mijn hoofd gingen. Mijn hele vertrouwen hoe ik als moeder functioneerde stond de wankelen. En naast dat het mij aan het wankelen bracht, werden de kinderen er ook in betrokken, ook zij zouden gehoord worden. Ik ben eerlijk naar mijn kinderen en als pubers hadden ze ook alle recht om te weten wat er was, uiteraard zonder mogelijke angst op te wekken. De spanning hoog, de horrorverhalen online hielpen daarbij niet. Het taboe groot, ga je dit zomaar vertellen, dat er mensen die er zogezegd voor geleerd hebben jouw als ouder in twijfel nemen. En wat een gelukkig had ik met een gezinsbegeleider op dat moment, zij die me weer met beide benen op de grond kon zetten, die mijn wankelen vertrouwen kon ondersteunden met voorbeelden wat er goed ging, wat ik deed etc. En de gedachte dat er ouders hierdoorheen moeten zonder die ondersteuning geeft me nu ter plekke nog de rillingen. Dit soort gesprekken plannen ze op 1 dag, en niet alleen voor je eigen gezin, merkte ik al, want terwijl mijn kinderen 1 voor 1 gehoord werden samen met een vertrouwenspersoon. En oh wat ben ik nog enorm trots op het feit dat ze beide hun eigen mening en verhaal hebben laten horen, zelfs na een nacht niet slapen van de oudste. Zag ik in een aparte ruimte met net iets te weinig privacy dat een andere moeder opgevangen werd met van wat ik zo kon raden niet zo’n fijne uitkomst. Na een pittig gesprek, waarin goed geluisterd werd, nagevraagd werd en uitleg werd gegeven, er hoor en wederhoor was. Volgde de volgende zin: “” Mevrouw u heeft 2 unieke intelligente kinderen, ze bewandelen hun eigen route maar komen er wel met u hulp en de hulp die u inzet” Alle spanning en stress, het wankele van al het vertrouwen om te horen dat ik unieke kinderen heb die hun eigen weg bewandelen, dat had ik ze ook kunnen vertellen, sterker nog dat heb ik het jeugdteam keer op keer verteld. Maar wanneer je geen standaard weg bewandeld gaan de zogenoemde professionals soms aan zichzelf twijfelen. En helaas komen dan juist die zo gevreesde woorden naar voren. Niet iets waar we ons als ouders voor moeten schamen. En soms helpt het dit ook eens van anderen te horen…
