Bijna 17 jaar. En na langzaam vastlopen kwam er een flinke crisis. Alles schreeuwde in me at e gebruikelijke weg geen vooruitgang zou geven. Een opname, crisis of niet zou niet passend zijn. De hulpverlening stond en staat achter me. Maar wat zou wel helpen. Met regelmaat heb ik me afgevraagd hoe gaan we hierdoorheen komen. Nemen we de juiste stappen? Is dit een goede aanpak? Is luisteren naar mijn gevoel genoeg? Zit mijn gevoel wel goed.
De crisis was dit keer niet een kuil waar we doorheen moesten maar een flink ravijn. Waarbij dingen heel duidelijk werden. Maar waar ook nog veel vragen kwamen.
De gebruikelijke weg hebben we voor mijn gevoel nooit bewandeld, de weg hiervoor afgelegd had me vooral geleerd toch echt naar mijn gevoel te luisteren en daarvoor te gaan. Niet gebruikelijke wegen, al gebaande paden. Maar samen vol door de storm heen. En ookal voelde samen even helemaal niet samen. Werd onze band tot het uiterste getest. De weg van afstoten om het vertrouwen te kunnen bevestigen.
We zijn er nog niet, we zoeken nog verder naar onze weg. Maar we doen het nog steeds samen.
En dan als ze langzaam weer wat zonnestraaltjes ziet. We nog meer weten wat nodig is om die storm die door haar hoofd tekeer kan gaan behapbaar te maken. Ze duidelijk probeert ook met haar moeder rekening te houden. Dan is duidelijk dat onze band onbreekbaar is. Â
