Soms is daar ineens die spiegel die je voor gehouden wordt. Een spiegel waarbij je zelf ziet wat nodig is… Je wilt het eigenlijk niet horen, en wuift het weg. Maar ik zie dat het je raakt. Dat het bij je binnen komt.
Vandaag met dank aan de kat. Je lieve sullige kat die zijn grens niet aangaf. En pas te laat zoder duidelijkheid liet weten dat hij iets niet fijn vond.. Jouw woorden; ” als je het niet aangeeft dat je het niet wil…. “. Die woorden herhaalde ik tegen jouw. Herhaalde ze met betrekking tot jouw.. ik zag het je taken. Je negerend blik waar ik de betekenis zo goed van weet . De ‘ik weet dat je gelijk hebt, maar ik ga dit echt niet toegeven blik’. Maar juist die blik zegt me dat dit een mooi leermoment wat..
Soms is de spiegel er onverwacht en in een andere vorm. Maar wat kan die spiegel helpend zijn.
