Snikkend lig je in mijn armen.. Je lijfje nog na trillend.. Te veel spanning, te veel gedachten.. Je gaf het zo goed aan nog even muziek luisteren.. maar het was bedtijd en nu trapte ik er zelf in.. Je spanning zat hoog dat zag ik al maar met een lach en een dikke knuffel liep je naar je bed… even kwam je terug met de vraag of je nog even muziek wilde luisteren.. maar je was zo moe en het was al bedtijd dus ik zei nee…….. De huilbui die volgde was er niet 1 van ik krijg mijn zin niet de huilbui die volgde was gewoon uit overprikkeling.. het woord huilbui dekt de lading in de geval niet.. Het schuldgevoel volgt had ik dan toch ja moeten zeggen… Een half uur later was er wat meer rust.. Maar je kamer even te eng, mama te ver weg…. Op het ligkussen naast me viel je in een onrustige slaap… En terwijl je slaapt komen bij mij de tranen.. Kon ik je hoofdje maar stilzetten, had ik maar toch wat meer gedaan.. Uittekenen wilde je niet, had ik toch moeten aandringen.. Maar ik wilde geen druk leggen want het moet je juist ontspannen…
Je ademhaling blijft onrustig en in mijn hoofd bereidt ik me voor op een spooknacht.. Je slaapt door want mama is dichtbij..
Vanmorgen werd je wakker, hret aankleden kost wat meer moeite, buikpijn maar geen moment de vraag of je thuis mag blijven… School vind je nog wat lastig maar wel weer fijn.. Mijn lieve meisje.. Mijn enorme vechter die zo graag voor mama een kopje thee zet.. Die ik zo zie groeien ookal kost het haar op dit moment zoveel.. Mijn lieve meisje wat hou ik toch van je..
