Schooltrauma, geen verzinsel, geen aanstellerij maar realiteit.. De woorden “ik ga nooit meer naar school, nooit meer, ik ga liever dood.. En nee ook niet als mensen me ermee willen helpen… nooit meer school”…. Het is niet een kwestie van gewoon niet willen of geen zin. Het stukje onverschilligheid wat je ziet is een groot schild… De angst weer terug een klaslokaal in waar hij zich zo slecht voelde… nooit meer..
Nooit zal ik mijn kind een klaslokaal meer in dwingen.. Nooit zal ik meer zeggen, kom op het hoort erbij, even doorzetten… Want dat heeft hij gedaan, hij heeft het geprobeert, hij heeft zijn best gedaan.. Het ligt niet aan de inteligentie, het ligt niet aan zijn zelfbepalend gedrag. Hij was niet stout, hij was gewoon bang en voelde zich niet veilig, want voor zijn gevoel lukt het allemaal niet, en kon hij het niet.. 1 foutje was te veel, dat mocht niet. Dat gaf een blokkade, maar agh hij was tich slim, dus konden we gewoon nog even door… tot het alleen nog maar overleven was als hij in een klas zat…
Scooltrauma het is echt…
