Samen staan we sterk, samen verslaan we de angst… nou ja proberen hem in ieder geval te minderen….
Soms ineens uit het niets steekt er een angst de kop op. Soms is die te verklaren, maar soms gewoon helemaal niet.
Gister uit het niets kwamen we midden in een paddentrek terecht.. Gezellig een weekendje weg, als voorbereiding op een week zomervakantie in datzelfde park, leek ineens te wankelen.. Na lekker gegeten te hebben, wilden we vanaf de parkeerplaats terug naar het huisjes lopen, na een mama… en een daarop volgend paniekerige mama, zag ik mijn zoon stokstijf met een bleek gezicht staan, naast zijn schoenen zaten 3 onschuldige padden… met veel overredingskracht en een stukje hem letterlijk optillen bleek dat het pad waar we over moesten bezaaid was met padden… De paddentrek, met zijn alle vanuit hun winterschuilplaats onderweg naar het water om een partner te vinden.. Een pad van zo’n 400 meter leek minimaal dubbel zo lang, en geduldig, pratend, gerust stellend en stevig omarmend probeerde ik mijn zoon erlangs te loodsen. Zoon die met een wit gezicht, huilend, en in paniek roepend bijna in me kroop. maar we kwamen er… Kind in een warm bad gezet en de rust kwam langzaam weer terug (gelukkig lieten de padden zich niet in de buurt van het huisje zien..)….. Uitgeput van een lange dag, echte paniek en een warm bad viel hij gelukkig rustig in slaap…
Vandaag was de spanning nog aanwezig, en alleen over dat pad zat er echt niet in, ook al was er overdag geen pad zichtbaar.. maar die angst willen we meteen omleiden, meteen aanpakken… want anders durft hij van de zomer niet eens meer naar dat park…. Na drama’s door teken, muggen en mieren weet ik ondertussen dat het werkt als we er meteen een oplossing voor proberen te vinden.. Stap 1 wat is het engste van het hele padden gebeuren… Dat was duidelijk de angst om op het beestje te gaan staan, en dat is te voorkomen met een zaklamp….
Gewapend met een nieuwe zaklamp gingen we samen op pad, vol de aandacht voor hem, samen staan we sterk, en samen met mama kan hij de hele wereld aan… nou ja in ieder geval dit stukje van de wereld…. De eerste pad die we tegen kwamen hebben we uitvoerig bekeken, in het licht van de zaklamp bleven ze gelukkig ook rustig zitten (temperatuur hielp ook).. de kleinste geluidjes werden ondanks de stevige wind door hem gehoord, wat hem daarop liet focussen. geconcentreerd werd het pas afgezocht de padden geteld ( tot het niet te tellen was na een pad of 80) en de verschillen in de padden aangewezen… Aanraken wilde hij niet, en als ik ze op pakte om hem dichter bij te laten zien moest ik ze heel snel weer terug zetten…. Maar al uitleggend, pratend en geruststellend bereikte we het einde van het pad… Een grote overwinning, dus zelfde weg weer terug.. de focus was wat meer op, en hoe donkerder het werd, hoe meer padden er verschenen… de paniek liep weer een beetje op… maar na de laatste bocht richting huisje zaten daar 2 padden midden op de weg…. tja dat kon echt niet, dus op zijn aanwijzingen moest ik de padden in het gras zetten… en zwaaiden we deze uit… trots zonder tranen ronden we ons avontuur af… Alleen is de angst er nog.. maar samen staan we sterk en kunnen we de paddentrek aan!!!!
