Of het nu kwam doordat mijn emoties ook lekker in de war zijn door de griep, of omdat de prikkels van een etentje soms voor mij ook wel een dingetje zijn weet ik niet. Maar gister was het even een dag waarop alles net even iets harder binnen kwam. De realiteit van hoe zwaar en hoe rot autisme soms kan zijn hard over me heen denderde. Een dag waarin beide kinderen 2 uiterste lieten zien. Een dag waarop mijn zoon liet zien hoe ver hij al gekomen is, hoe hij kan laten zien hoe enorm hij gegroeid is op vele vlakken. Hoe hij kan genieten van een etentje en gezelschap. Nieuwe dingen durft te proeven, open kan staan voor dingen die net even iets anders gaan of anders smaken. Hoe hij zichzelf kan zijn en toch een beetje aanpassen aan de situatie zodat het voor hem te doen is. Super knap om te zien, dat hij daarna zelfs niet in enorme overprikkeling in boosheid verdween, maar rustig aan kon geven dat hij zich niet zo lekker voelde, en we daar rustig over konden praten en zo het een plekje konden geven. Op een dag dat het voor mij en de familie belangrijk was lukte het hem… super trots.
Misschien was het daardoor zo pijnlijk om te zien hoe mijn dochter, die altijd kampioen aanpassen was, te zien knokken omdat het haar niet lukte. Compleet in haar eigen wereldje, haar eigen wereldje die nu enorm onrustig is omdat bij haar nu keihard het besef binnen lijkt te komen dat die wereld bestaat uit haar fantasie. Haar twijfel of haar fantasie haar genoeg helpt geeft haar het gevoel soms zich zelfs daar niet veilig te voelen. Want hoe lastig is het je staande te houden, op te groeien, te ontwikkelen, zelfstandig te worden, als je last hebt van alle puberhormonen, vervelende gedachtes, de ‘blauwe plekken’ van het verleden (het wordt trauma mag echt niet). Het verband tussen eten, wat je durft te eten en drinken, wat je kan eten en drinken en dat eten en drinken toch wel belangrijk zijn lijkt allemaal verbonden te zijn in haar hoofd met de blauwe plekken van haar leven, met overprikkeling en met nieuwe fases…. Want hoewel ze echt van eten kan genieten, is het uiteindelijk ook iets wat doodeng is. Iets wat lastig is in een familie waarin Lekker eten, culinair eten, en genieten van eten toch wel een prominente plek heeft.
Gelukkig heb ik familie die het niet erg vind dat ze zich afzonderd, maar het breekt wel mijn hart, niet om het afzonderen, maar meer omdat ik weet dat ze eigenlijk juist van de gezelligheid houdt, als het maar veilig voelt. En dat veilige gevoel zijn we keihard voor aan het werk. Gelukkig kan ze op haar eigen manier nog genieten, en wat ben ik trots op de kracht die ze daarin laat zien, maar ik zou er alles voor over hebben om het voor haar gewoon wat makkelijker te kunnen maken. Dat ze gewoon weer kan genieten van elk klein bloemetje die ze ziet en de grote boze buitenwereld gewoon nog helemaal geen punt was in haar leven.. 
