Als de scheidingslijn tussen pubergedrag en gedrag voortkomen uit autisme of trauma zo dun is. Hoe leg je de omgeving van het kind of de persoon dit uit. Ik ken mijn kinderen zo goed en ben er dusdanig op ingesteld , of sensitief voor zoals de hulpverlening het zo mooi noemde dat het voor mij duidelijk is. Maar die duidelijkheid is er zeker niet voor anderen. En juist op de momenten dat het lastig wordt, wordt de communicatie lastig. Waardoor sommige dingen juist op het eerste gezicht lijken op opstandig of tegendraads pubergedrag. Het gevolg is mijn puberdochter van binnen in complete paniek, gaat in een shutdown modus wat aan de buitenkant zichtbaar is als mokkende puber, maar vanbinnen vooral voelt als een compleet onveilige situatie. En de ander zal een volgende keer in zo’n situatie wederom hetzelfde reageren waardoor de situatie, maar ook die persoo nog onveiliger aanvoelt.
Het liefst zou ik alles willen vertalen, wat er gebeurt, wat de gevolgen zijn. Maar bijvoorbeeld op school ben ik er niet bij en om hulp vragen dat is nu net 1 van de communicatie middelen die te ingewikkeld zijn voor mijn pubermeisje.. Zelfs de veilige vaste juf is niet veilig genoeg voor haar gevoel om haar verhaal kwijt te kunnen. Iets wat dus een groot werkdoel is voor ons. Wat is het lastig dat nu het einde van het schooljaar nadert duidelijk is dat een schooljaar nog niet lang genoeg is voor een goed veiligheids gevoel, en we volgend schooljaar dus ook weer van voren af aan beginnen. de combinatie van autisme en trauma is en blijft zo ontzettend ingewikkeld en heftig. Met een toverstafje of wat andere magie zou je het zoveel makkelijker willen toveren.
Hoe kan je blijven vertalen wat gedrag betekend, terwijl je de zelfstandigheid op dit vlak vergroot. Want dat is wat mijn puber zelf zou willen, maar er tergelijkertijd ontzettend van bewust is dat dit nog niet lukt..
Een simpele situatie die op school gebeurde afgelopen vrijdag hakt er enorm in, maar zelf een mail sturen naar de juf leert mijn puber niets van en hoewel dat duidelijkheid zou kunnen geven zou ik haar er meer bij willen betrekken.
Straks gaan we dus samen een mail sturen vanaf het mailadres van mijn dochter. En al weet ik dat ik straks de mail schrijf en zij er gespannen naast zit en vastloopt al op het eerste woord, zit ze er tich bij, leest en hoort ze elk woord die tegen de juf verteld woord en kan ik voor haar vertalen wat ze voelde. In de hoop dat dit haar weer een klein stapje dichterbij het zelfatandig oplossen brengt.
Terwijl ik mijn blog wilde afsluiten merk ik hoe hoog de spanning van mijn dochter op dit moment zit.. en besluit dat we de mail even een dagje opschuiven.. iets met een niet juiste kleur potlood… en terwijl de katten verschrikt opkijke is mij weer even nog duidelijker dat hoe ingewikkeld ik alles al vind, het voor haar nog 100x ingewikkelder is.
