Ondanks dat het in Nederland nog best goed geregeld lijk, valt er op (jeugd)hulpverlening gebied nog veel winst te halen. Nu merk je dat vooral op momenten dat je met je handen in je haar zit, het zelf allemaal even niet weet etc. Maar toch blijft het knagen. Ik wil niet klagen over wat er allemaal niet goed gaat, omdat we nu dankbaar zijn voor een hulpverleningsnetwerk dat ons echt ziet, en die al het mogelijk doen. Zou ik meer of makkelijker willen uiteraard. Maar op dit moment is dat er niet. Baalde ik van een enorme wachtlijst ja, maar uiteindelijk zorgde die wachtlijst er wel voor dat mijn dochter open stond toen ze aan de beurt was. Ik kan heel veel dingen bedenken waarover ik zou willen klagen. Maar of ik daar iets mee bereik, dat denk ik niet.
Ik kreeg een mail binnen met een oproepje, de input van ouders was nodig, om juist de hulpverlening te bereiken en een verandering te weeg te brengen. Mijn eerste reactie was ja, ik wil. Mijn 2e reacties was, nee, het is een podcast, dat is echt niets voor mij. Maar hoe hypocriet voel ik mij als ik me door mijn angst laat leiden, terwijl ik zelf mijn kinderen door die angst begeleid omdat het daarna beter wordt. Dat ze wel eerst die angst door moeten omdat je anders niet verder komt. Ik wil verder komen, ik wil dat vooral ook de hulpverlening verder komt. Want wat is de allereerste stap die waardevol zou zijn voor de hulpverlening? Waar loop je als eerste tegenaan in de hulpverlening? En wat kan het verschil maken? De rol van ouders. Want eerlijk gezegd haak ik af als ik als ouder niet serieus genomen wordt, te maken krijg met een vooroordeel of me gewoon niet gehoord voel.
Dus daar zat ik, doodzenuwachtig, ga ik het echt doen. Maar ik deed het, de zenuwen waren er, maar wat voelt het goed te kunnen benoemen wat er speelt. Te benoemen waar vele ouders tegen aan lopen. Te benoemen wat je eigenlijk elke hulpverlener toe wil schreeuwen; “luister naar de ouders!”.
Vol energie zat ik daarna op de fiets naar huis. Het voelde goed, niet klagen maar iets doen. Iets doen wat nu wel mogelijk is. Een kleine stap, maar een stap vooruit in verandering die niet alleen mijn gezin maar vele gezinnen zou kunnen helpen. Al is er maar 1 hulpverlener die na de podcast geluisterd te hebben net dat ene stapje verander, net even iets beter naar de ouders luistert, dan hebben we al winst. En zetten we misschien een beweging in de hulpverlening in gang die durft te luisteren naar ouders, naar hun passie waarmee ze gestart zijn en daarmee een gezin weer vertrouwen geeft om door te gaan. Want welke hulpverlening dan ook, het vertrouwen in en op elkaar is de basis.
