De dag begon heerlijk, er werd zelfs uitgeslapen, langzaam konden we opstarten, de jongste was gezellig bij oma aan het logeren. Tot de planning onverwacht snel gewijzigd moet worden. Stress momentje.. Op de fiets naar oma proberen we weer een beetje balans te vinden in de gewijzigde situatie. Onze fietsmomentjes zijn kostbaar, want dan is praten altijd beter mogelijk, gezien oogcontact dan uitgesloten is. De verkeersregels geven hem houvast en met mama naast hem is fietsen duidelijk een ontspan momentje. (het verkeer moet uiteraard geen rare dingen doen, want daarin is de begeleiding duidelijk nog veel nodig). Het aparte klanken uitstootten veranderd langzaam in ratelende verhalen om over te kunnen gaan in een redelijk gesprek voeren.. Net voordat we op onze bestemming zijn is er weer wat rust ingebracht, alle dank aan de weggebruikers die precies deden wat te verwachten viel.
Doordat we de rust terug hebben kunnen vinden, en dankzij de rust van zijn ds (ik dank de uitvinder van de ds met heel mijn hart). komen we het volgende best spannende half uur goed door… Wanneer er de rust weer is om alles op een rijtje te zetten is de onrust ook weer terug.. Heen en weer ijsberend door de kamer van opa en oma, worden er allemaal rare klanken uit gestootte, het moet er even uit. Maar het besef komt dan heel hard aan.. terwijl ik zelf even over moet schakelen hoor ik enerzijds mijn dochter verdwijnen in haar eigen wereld, compleet afgesloten voor alles, en anderzijds een ijsberende zoon die prikkels probeert te verwerken.. beide moeten even de rust en ruimte krijgen… en dan is het nog niet eens half 11.. Na een telefoontje met goed nieuws, heb ik de rust hervonden, maar mijn zoon nog niet, als hij hoort dat opa onderweg is kan hij dan ook niet rustig wachten, uiteindelijk gaat hij na veel vragen dan maar buiten voro de deur ijsberen tot opa komt… Als opa er weer is, weet hij zich slecht een houding te geven.. Gelukkig is het tijd voro de jongste om naar ballet te gaan, iets waar ze al haar emoties in kwijt kan, omdat ze lekker vroeg is heeft ze ook even de tijd om voor de les begint alle emoties eruit te dansen, en wat een mooi gezicht is dat, helemaal opgaand in haar eigen dans, danst ze de sterren van de hemel, haar manier van prikkelverwerking.
Mijn oudste duikt een uurtje in zijn minecraft wereld en de rust lijkt terug te zijn.. Dan volgt het dilema.. blijven we binenn zitten in de rust, terwijl door de zon op he raam de temperatuur in de huiskamer steeds verder stijgt, of gaan we toch naar de speeltuin om de hoek… Mijn keuze wordt de laatste.. en hier zit ik nu, in de speeltuin , mijn jongste die net een uur ballet erop heeft zitten danst verder in de speeltuin…. en mijn zoon zweeft tussen trappen tegen een voetbal, ijsberen, gat graven in de zandbak… het overprikkelings nivo is hoog, en het moet er allemaal uit.. de bekende kinderen in de speeltuin maken het veilig zo ook het leeftijd nivo in de speeltuin, en af en toe verdwijnt hij even naar het naastgelegen rustig schoolplein… Is het wijsheid om hier te zijn??? ja en nee denk ik, mijn jongste geniet, en mijn oudste…die zoekt de rustige plekjes op en trapt zijn frustratie er uit tegen een bal… iets zegt me dat anders de frustratie eruit was gekomen tegen zijn zusje…
Morgen hebben we weer ene nieuwe dag, en gaan we weer lekker een lang stuk fietsen… en vandaag tellen we gewoon heel vaak tot 10…..
