Je hoofd loopt over. Ik zie het aan je hele houding. Je ijsbeert door de kamer. Gaat voor de 3 keer douchen. En dan verschijn je weer met een kat in je armen. De kat zet je bij me neer, zij ontvangen de knuffels die je wel wilt maar nu niet kan accepteren.
De onrust zit in je hoofd, in je lichaam overal. Pieker gedachten, gevoelens, alles dwarrelt door je hoofd heen. Waar buiten de storm is gaat liggen, lukt dat in jouw hoofd niet.
Dan hoor ik je weer lachen, in je kamer, aan de telefoon met iemand of lachen om een filmpje. Wat klinkt dat goed, maar helaas is dat een moment want de donkere wolken worden er niet door verdreven.
We proberen er voor je te zijn. Geven je de ruimte te zijn wie je bent, maar je blijft worstelen. De situatie bespreken met de hulpverlening, is dit een crisis met of zonder gevaar voor jezelf. Voor je gevoelens en je onrust maakt dat niet uit voor de aanpak wel. Kunnen we genoeg veiligheid geven zonder dwang en drang. Want duidelijk is dat dat een kleine kans van helpen heeft maar een grote kans van een traumatische ervaring.
Dan is daar de vraag, de vraag die je als moeder niet wil horen. Denk je dat je het vol kan houden, kan je de veilige plek zijn die zo keihard nodig is, hou je je daarin staande. En waar ik jarenlang volmondig ja kon zeggen is er nu wel die twijfel want hoe lang houden we vol wat jij nu zo hard nodig hebt? Want het breekt je op, het sloopt je, en dan heb ik de slapeloze nachten er nog niet bijgerekend. Red ik het als moeder om er voor jou te zijn zonder daarbij je zusje te schaden. Want ook zij heeft veel steun en nabijheid nodig.
En wat zou ik dit graag kunnen delen, Ik heb lieve mensen om me heen die er zijn, maar degene die er nog meer voor je zou moeten zijn is er niet. Degene die het met mij samen zou moeten dragen is de grote afwezige.
De momenten dat het kan is er even rust, probeer ik voor mezelf te zorgen. De hulpverlening die er in hun vrije tijd ook voor ons staat. De familie die dag en nacht klaar staat is onmisbaar. We zijn niet alleen, en toch voelt het heel erg eenzaam.
