Onzichtbaar is de spanning en de angst. De Anxiety, zoals het in het Engels genoemd wordt, die alles wat je doet en beleefd bepaald. Het woord anxiety geeft het wat bij betreft meer weer dan alleen angst. Want de angst neemt je over, bepaalt je gedrag, bepaald de spanning en betekend niet dat je iets gewoon een beetje spannend vindt. Een beetje spannend is namelijk best gezond en kan geen kwaad. Maar spanning om alles wat ook meer een beetje afwijkt triggert op het moment enorm veel spanning. En vooral ook onzichtbare spanning. Spanning die zich uit in je wegtrekken uit dit wereldje, maar dan op een manier dan mensen je nog zien lachen, zien kletsen, zien dansen. Het lijkt zo ontspannen, maar wat men niet ziet is dat je de “echte” wereld buiten sluit. Dat elke flexibiliteit ontbreekt. Op het oog lijkt je mee te komen. Maar alles is een enorme uitdaging. En als die uitdaging onzichtbaar is ligt overvraging op de loer. Thuis is het een zoeken naar rust met wel wat uitdaging, want alle prikkels wegnemen voelt heel fijn, maar zet de ontwikkeling stil. Dus passen we dag tot dag aan wat nodig is. Wat kan er wel en wat kan er niet. Wat geeft spanning, vooraf, of achteraf en wat is het waard en wat niet. Iets wat ergens anders soepel lijkt te gaan, kan van binnen een enorme spanning hebben gegeven, maar ook het uitten van deze spanning kan heel spannend zijn, wat zorgt dat de spanning zich van binnen alleen maar extra uitbreidt. En oh wat zou ik graag die spanning wegnemen. Want als ik het met regelmaat al vervloek wat doet het dan met mijn kind? Als mijn frustratie niveau oploopt omdat eten niet lukt, want de verpakking is veranderd, hoe voelt het dan voor hen?
