“Maar ze reist dus gewoon alleen overal naar toe, maar je zegt dat ze niet voor zichzelf kan zorgen…”
“ Wat is ze zelfstandig dat ze zoveel onderneemt”
“ Ze kan toch wel haar eigen boterham smeren, ze kan ook reizen”
Het is bijna niet voor te stellen hoe een op het oog zo’n zelfstandige dame wel alleen kan reizen maar op andere gebieden volledig vastloopt. Het is het stukje wat je niet ziet wat het zo onvoorstelbaar maakt. Met de huidige technologie is een reis boeken niet zo moeilijk. Als je passie treinen zijn ben je opgegroeid met reisplanners om te kijken hoe laat welke trein welke spoor etc. Ook intresse in vliegtuigen in combinatie met handig zijn online maakt vliegen ook alleen goed te doen..
Zolang het hoofd helder is is het te doen… Maar haar hoofd is niet altijd helder. Emoties die voelt ze dubbelop. Dat betekend hele diepe dalen binnen enkele seconden en hele hoge toppen wederom binnen enkele seconden. Emoties die je overspoelen… de begeleiding die er nodig is speelt zich onzichtbaar af.. 24 uur per dag 7 dagen in de week kan daar ineens dat appje zijn voor hulp. Die niet kan wachten, niet even in pauze kan maar die direct beantwoord moet worden en actie ondernomen op moet worden. Het onzichtbare stukje die het voor haar mogelijk maakt om te reizen is soms klein maar met regelmaat ook enorm intens.. de afstand die het er niet makkelijker op maakt heeft al voor menig grijze haren gezorgd. Met momenten dat ik mezelf zelfs de vraag stel, wanneer komt het moment dat ik een ambasade mag gaan bellen. En hoe gaan ze in bepaalde landen met psychische kwetsbaarheid om. De jaren open over autisme praten hebben er gelukkig voor gezorgd dat ze in crisis wel meld aan anderen “ik heb autisme” wat vaak wel voor een zachte aanpak zorgt…
Ik ben trots op de avonturen die ze maakt, beleeft en aangaat.. Het betekend echter niet dat ze geen begeleiding nodig heeft of ze daardoor wel meer kan dan ze doet…
