Dan is het moment daar, het moment dat je niet hoopt mee te maken. Maar je ziet je kind vechten met zichzelf, met de maatschappij met de hele wereld maar vooral met alle emoties die niet gevoeld willen worden omdat ze onmogelijk lijken. Hulp is nodig, maar het vertrouwen in hulp, in de toekomst mist. De laatst mogelijke stap, de stap die hetveerst nog erger kan maken, die sporen achter kan laten… kiezen tussen 2 kwaden en hopen, vertrouwen dat je samen met hen die de situatie echt kennen, die je kind kennen en voor door het vuur willen gaan, hak je de knoop door. Wat achterblijft is pijn en angst.. maar ook hoop dat je kind nu misschien vanuit het dieptepunt toch weer vertrouwen krijgt in hulp maar vooral in de toekomst…
