Soms is iets zo ingewikkeld dat het iet te begrijpen is, laat staan uit te leggen. Soms is iets zo ingewikkeld dat men niet meer weet wat te zeggen.
Als je kind buiten alle hokjes valt. Alle emoties extreem beleeft van 0 naar 100 nog sneller dan een Ferrari. Als continu aan willen staan voor je kind herkenbaarder is dan je ontspannen voelen, en ontspanning dus juist spanning veroorzaakt. Hoe ga je daar mee om? Dwalen, in het donker. Vluchten weg van de veiligheid om maar niet te veel te voelen. Alles in extremen. Voor de buitenwereld een groot. Wat men ziet is niet wat er echt in dat hoofd gebeurd. Geen puber die opstandig is, doet wat ze elf wil en aan niemand anders denkt (Al is dat wat zichtbaar is). Maar een puber die continu de strijd voelt met haar eigen emoties, gevoelens, de dagelijkse strijd tussen trauma, niet geaccepteerd voelen, veilig en onveilig voelen.
Maar hoe leg je het uit als je het elf niet begrijpt. Hoe leg je uit dat alle energie die je erin steekt niet aal lijkt te komen, maar weldegelijk wat laat zien. Hoe leg je uit dat het niet egoïstisch maar egocentrisch is, en dat dit voortkomt uit noodzaak. Hoe leg je uit dat die puber, het je niet bewust moeilijk maakt, maar dat je voor die puber het enige puntje van veiligheid bent.
