Even geen sociale contacten, een aanraking van een vreemde geeft een onprettig gevoel. De wereld voelt anders, een winkel die ineens een ander systeem hanteert waardoor je uit je evenwicht raakt. Het gevoel opgesloten te zitten. Het is een rare periode, Corona zorgt voor een enorme verandering waardoor alles enorm onwennig wordt voor iedereen. Het sociale leven valt weg en laat een leegte achter, maar veranderen kan je het nu niet. In alles wat je lees, hoort of doet schuilt bijna een angst in, angst voor een ziekte die ineens daar was en we voor ons gevoel misschien nog heel weinig mee kunnen, er is geen controle op.
Maar wat nu als het sociale altijd zo lastig is, dan je onbewust, of misschien ook bewust voor die beperking in je sociale contacten zorgt, het stukje alleen, het stukje eenzaamheid dat er niet alleen nu, maar dag in dag uit, altijd is. Maar wat nu als je het liefst altijd anderhalve meter afstand tot een ander hebt, angst voor die aanraking van een ander, een ongecontroleerde prikkel. Wat als elke verandering, al is het maar wisselen van 2 producten in een winkel al voor onrust in je volgt, het bijna niet meer herkennen van je vertrouwde plek van boodschappen doen. En een onbenoembare angst die enorm op de achtergrond kan hangen, bang dat er iets onverwachts gebeurt, bang dat je de controle, ook al is het maar heel even, verliest. Dit is de realiteit bij autisme…….
Je kind ineens thuis, ineens naast moeder ook juf en begeleider. Zoeken naar een ritme, zoeken naar de manier die aansluit. Uitleggen in begrijpbare taal waarom school nu niet kan. Welk werkje is passend, welk werkje zorgt dat de spanning te veel wordt. Niet toekomen aan het huishouden, je werk of überhaupt jezelf. Vanwege een virus, is school dicht en werd vanaf het een op andere moment duidelijk dat je het eigenlijk zelf even op moet lossen, gelukkig staan de meeste scholen klaar voor aanlevering van leerstof en tips.
Maar wat nu als je kind al thuis was, er geen werk uit school meekomt, werken.. Hoe dan.. Het huishouden oja de was moest ook nog. Je kind vertellen dat hij/zij niet naar school kan of mag, ja je vriendjes gaan wel.. Hoe leg je dat uit. Begeleiden, verslagen schrijven om maar hulp te krijgen, Alles aanpassen en tijd voor jezelf… Dat wordt lastig. Dit is werkelijkheid voor alle vele thuiszitters en hun ouders, niet alleen tijdens de crisis, maar altijd. Hoe frustrerend is dan het gevoel dat nu het op grote schaal is er wel werk en begeleiding vanuit school is. Dit is de realiteit bij thuiszitters.
Vandaag begint de nationale autismeweek 2020, het thema prikkels.. Maar dit jaar is er, en dat snap ik volledig, een stuk minder aandacht voor. Terwijl er nu vele mensen met autisme genieten van wegvallen van bepaalde prikkels, zijn op andere vlakken, bijvoorbeeld in de thuissituatie de prikkels wat heftiger. Maar nu geen Blog over prikkels van mij, maar de realiteit zoals deze nu voelt. Ja mensen het Corona virus legt alles plat, We danken alle hard werkende mensen in de cruciale beroepen, van arts tot postbode die keihard doorwerken voor ons. Maar voor nu vraag ik even de aandacht voor de mensen die zonder het Corona virus, hier dagelijks tegen aanlopen, en hun weg in zoeken.
