De verschillende leeftijden die je vaak ziet in een kind met autsime blijven me verbazen. De ontwikkelingen die zo onafhankelijk van elkaar lijken te lopen. Waar de ene ontwikkeling enorm versneld verloopt en de ander enorm vertraagd. Bij dit alles lijkt ook de inteligentie nog wat verwarring in het geheel te schoppen..
Pas bij een kind heel veilig aanvoelende plek lijkt duidelijk naar boeven te komen op welk niveau elke ontwikkeling zich bevind. Probeer daar als kind ook maar eens naar te schakelen zonder jezelf te verliezen. Je lichaam groeit, je leeftijdgenoten veranderen maar je beseft dat jij je zo niet voelt.. je voelt je niet zo oud als je eruit ziet, je wilt je nog niet zo voelen, want je kan die ontwikkeling niet even een duwtje geven.
Als we dan eindelijk in een veiligste omgeving een kind de kans geven zichzelf te zijn, te ontwikkeling op eigen tempo, geeft dat een complex beeld en mag je als ouder of ook hulpverlener coninu van het 1 naar het ander schakelen. Ineens blijkt als alle druk en verwachting weggenomen wordt hoe jong sommige ontwikkeling is.. En dan blijkt hoe snel overvraging op de loer ligt.. Een verschil in leeftijden in dat ene koppie van niet 1 of 2 jaar maar mogelijk gewoon een jaar of 10…
Zet maar eens een 4 jarige en een 14 jarige bij elkaar, kijk naar de aansluiting die ze vinden en bedenk dan dat die 14 jarige ook nog een snapt dat hij emotioneel maar 4 jaar is.. Wat doet dat met een kind, met de eigenwaarde. Hoe pak je het aan. Hoe begeleid je een 14 jarige die sociaal 4 jaar is.. Hoe biedt je de uitdaging voor die 14 jarige zonder die 4 jarige te vergeten. Pas als dat echt lukt zie je daar een pareltje verschijnen, een ontspannen kind, pas dan zie je hoe kwetsbaar en zacht karakter er onder de overprikkeling en overvraging zit. Pas dan is duidelijk hoe overlevingsgedrag in elkaar zit.
