Daar staat ze, uit haar koptelefoon klinkt haar muziekje zodat ze alle andere geluiden buiten kan sluiten. Met haar stoere paarse haar een opvallende verschijning.. Maar de blikken van anderen glijden van haar schouders, ze merkt ze niet eens op. Ze slurpt alle informatie die zij intresant vind in het Museon in zich op.. De drukke tentoonstelling beneden begon zo leuk, eindigde in gefrustreerd meisje. Maar hier waar ze zelf kan kiezen wat ze wel en niet wil zien en doen, de drukte minder is en de onderwerpen kort, geniet ze. Alle informatie vind ze fijn, alles leest ze in het engels, want dat vind ze beter. Even mopperen als iets interactiefs niet lukt omdat je wel heel snel een vraag moet lezen.. “Mam, waarom denken ze niet aan mensen met dyslexie…”. Het onderwerp over mensenrechten vind ze reuze intressant… Wat is het toch een heerlijk meisje, geintreseert in vanalles, al ratteld ze na het museum bezoek gewoon weer verder over haar peroccupatie van dit moment.. Ze wil gewoon vanalles leren, want leren is leuk…. “Mam, ik hou van school”… Eindelijk zie ik haar zelfvertrouwen weer wat groeien, schouders weer rechter, zeker van wat ze wil en dat ze wil zijn zoals ze is… Ze mogen zien wie ze is, en haar autisme hoort gewoon bij haar, versterkt haar eigen wil. En ookal is het soms lastig, het versterkt haar krachten. Vaak ook haar onzekerheden, maar vandaag wegen die niet op tegen het sterke meisje wat ik hier zie. Wat kan ze vechten, wat bezit ze een kracht. Tergelijkertijd is het een heel kwetsbaar meisje.. Maar in de veiligeheid die ik haar kan bieden groeit en bloeit ze.. En nu is het zelfs letterlijk een kleurrijke bloem die straalt…
