Ik ben er een beetje klaar mee. Klaar met alles ro dom.het Corona virus en niet zozeer door het virus zelf alswe reacties van mensen. Mensen die klagen want hun favoriete winkel is tijdelijk gesloten. Mensen die klagen omdat ze nergens naartoe kunnen. Mensen die het ineens heel speciaal en zwaar vinden 24/7, 7 dagen per week voor hun kinderen daar te zijn.
Ik wil zelf niet klagen maar nu doe ik het even wel. Je kind loopt straks niet acht, je kind is een hele ervaring rijker. Je hebt elkaar leren kennen als niets meer vanzelfsprekend is, als leren ineens anders moet. En leert uit deze situatie ook hoe je kindnhet beste leert. Is het vermoeiend ineens ook een stukje school moeten te begeleiden ja, maar je hebt nu wel ontdekt of je dit ligt of niet.
Je kan nergens naartoe als uitje, nee dat is vervelend, maar er zijn vele mensen die dit nooit kunnen, die kunnen dit al jaren niet omdat een uitstapje geldt kost. Mis je je vakantie die je nu zou maken, wat zal je je vorige maar ook je komende vakantie extra waarderen.
En alle volwassenen die teots op zichzelf of hun partner zijn die nu ineens fulltime alle zorg voor hun kind doen, met schoolwerk helpen, en ze bezig moeten houden. Zwaar he…. dit doen duizenden ouders niet een paar weken maar soms wel jaren, dit zijn de ouders van thuiszitters die ook geen keuze hebben, en naast al die begeleiding ook nog een stapel papier en regelwerk hebben omdat zij geen schoolwerk aangeleverd krijgen.
Ja we mopperen hier weleens, de muren die op ons afvliegen. Geen tuin en een balkon maatje postzegel. Nergens heen kunnen, want als er al een mogelijkheid was heb ik er 1 thuis die niet durft. En straks als iedereen weer vanalles mag trekken de mensen daar massaal naartoe en zijn wij degene (samen met een groep anderen) die dan alsnog niet kunnen, want dan is het te druk, te spannend, te anders.
Vandaag is het 5 mei, bevrijdingsdag en durf ik te zeggen ik ben vrij, ik heb het geluk in een vrij land te wonen, waar ik open en eerlijk kan zijn over Autisme wat in ons gezin een rol speelt. Waar mijn dochter naar een fijne school kan en mijn zoon mensen achter zich heeft staan die in hem geloven ondanks dat hij buiten alle denkbare lijntjes loopt.
Ik ben niet trots op hoe ik het nu met de corona doen. Maar ik ben trots op mijn kinderen als ik zie hoeveel ze hiervan hebben geleerd.
