Ken je zo’n dag. Dat je weet dat alles eigenlijk te veel is. Dat de prikkels van de dag ervoor nog door het hoofd en lichaam dwalen. Het emmertje al vol begint en je dus eigenlijk wacht op die laatste druppel die hem over laat stromen. Dat je eigenlijk al bij voorbaat op de rem wil trappen en wil zeggen rust, want je loopt jezelf voorbij.. En toch wetende dat jij als moeder straks een paniekaanval, meltdown of shutdown op kan vangen. Dat de komende dagen er weinig tot niets van haar gevraagd kan worden. Het is eigenlijk te veel, en toch proberen we het weer. Een stukje grenzen proberen te verlegen, een stukje bewust worden van de eigen grenzen. Maar ook een stukje die keihard roept; ‘dit vind ze leuk, hier geniet ze zo van, en zoveel heeft ze niet’.
Terwijl ik dit typ kont ze naar me toe.. ‘ik snap niet waarom mijn schoenen, waar ik normaal dagen op kan lopen ineens zoveel pijn doen…’ Mijn uitleg over al vol met prikkels accepteerde ze, met haar balletschoentjes aan gaat ze verder. Even alleen, haar vriendinnen zoekt ze straks weer op. Ze dompelt zich onder in de magische wereld. Waar iedereen zichzelf of juist iemand heel anders mag zijn. Omringt door piraten, feeën en allerlei andere fantasie wezens voelt ze zich fijn…. Ik zit, wacht en observeer klaar om er voor haar te zijn. En als het misgaat lossen we het samen op..
