Internaliserend en externaliserend, 2 ingewikkelde woorden, en niet alleen kwa taal. En dan het woord gedragsproblemen, dat geeft alles meteen een hele negatieve lading. Bij gedragsproblemen is meestal de eerste gedachte gedrag wat stoort, problematische gedrag waar vooral anderen hinder van vinden. Wanneer wordt het gedrag een probleem? Wanneer er in beide gevallen echt gedragsproblemen zijn of het nu internaliseren of externaliserend gedrag is is voor het kind degene die er het meeste last van ondervind, voor dat het “probleem” ontstaat is er in het hoofd van het kind al een hele hoop gebeurd, pas daarna ontstaat het gedrag. Bij externaliserend gedrag is het snel zichtbaar, helaas zal het eerste stuk wat zichtbaar is voor de meeste mensen overkomen als gewoon een niet luisterend kind waardoor er vaak verkeerd naar gehandeld wordt en je daardoor in een neerwaartse spiraal terecht komt wat het gedrag nog meer versterkt. Wanneer het kind wel begrepen wordt kan er op externaliserend gedrag snel ingesprongen worden en kan er gewerkt worden naar een oplossing. Bij internaliserend gedrag ervaar ik het heel anders, Het effect wat overprikkeling (of andere oorzaken) geeft probeert het kind in alle macht binnen te houden, van binnen uit worden de kinderen erdoor opgeslokt en wanneer ze iets (kunnen) laten zien is dat vaak het topje van de ijsberg, het zijn.
Hoe kan je ingrijpen als je aan je kind merkt dat het te veel is, op school en de buitenwereld merken niets. zelfs mensen die dichtbij staan zullen in veel gevallen op eerste gezicht er helemaal niets van merken. Pas in een echt veilige situatie komt er weleens iets naar buiten, maar nooit alles, nooit helemaal.
Ik ben zelf een moeder van 2 kinderen de oudste met ASS en ADHD heeft zowel externaliserende al internaliserende problemen, en hoewel ik echt niet blij wordt van een enorme meltdown, heb ik dat 10 keer liever dan heb te zien verdwijnen in een wereld waar hij niemand meer binnen laat, Waar zelfs ik zijn veilige punt niet meer bereikbaar ben voor hem. Mijn jongste daarentegen een meisje, wat het verhaal bij ons al anders maakt heeft alleen maar internaliserende problemen, voor de buitenwereld is ze het altijd vrolijke zingende en dansende meisje, enorm extrovert, die met alles wat ze doet lijkt te genieten. Echter zit er achter dit masker en enorme muur een hele andere wereld verborgen, de wereld waarin ze het allemaal niet denkt te kunnen, niet lief gevonden denkt te worden, angstig is voor nieuwe dingen, en iedereen maar een plezier te willen doen, want als andere het naar hun zin hebben, dan heeft zij het vast ook naar haar zin. De hele dag continu figuurlijk op je tenen lopen vraagt een hoop, De huilbuien na school zijn bijna dagelijks, maar vooral als niemand kijkt het liefst op de fiets naar huis, want dan valt het niet op. Het gaat zo goed roept de juf… maar na school sluit ze zich volledig af, en ook op het schoolplein zie ik haar te vaak alleen ronddwalen, in gesprek met haar denkbeeldige vriendjes, want die verwachten niets van haar. Haar passie is dans en theater en als het even kan zorgen we dat ze daar haar emotie in kwijt kan, is niet verwonderlijk dat ze ineens roept dat ze moderne dans wil gaan doen, (nouja met 7 jaar is dat misschien wel verwonderlijk) want daar kan je echt je emotie in tonen…Maar stiekem, nouja ik denk niet eens stiekem hoop ik dat ze een keer alles eruit knalt zodat iedereen ziet wat er in haar omgaat hoe ze worstelt.. en niet alleen het topje van de ijsberg, want dan wordt er al snel gezegd.. ze is vast moe.. ja moe van het masker ophouden, moe van alle prikkels.. want echt moe .. nee ze stuitert altijd door, kan werkelijk een hele dag dansen en s’avonds vragen wat we gaan doen.. Echt moe is ze als ze overprikkeld is.. en wanneer ik terug denk als haar al klein meisje is ze altijd zo geweest.. ..
Hoe kan je ingrijpen als je aan je kind merkt dat het te veel is, op school en de buitenwereld merken niets. zelfs mensen die dichtbij staan zullen in veel gevallen op eerste gezicht er helemaal niets van merken. Pas in een echt veilige situatie komt er weleens iets naar buiten, maar nooit alles, nooit helemaal.
Ik ben zelf een moeder van 2 kinderen de oudste met ASS en ADHD heeft zowel externaliserende al internaliserende problemen, en hoewel ik echt niet blij wordt van een enorme meltdown, heb ik dat 10 keer liever dan heb te zien verdwijnen in een wereld waar hij niemand meer binnen laat, Waar zelfs ik zijn veilige punt niet meer bereikbaar ben voor hem. Mijn jongste daarentegen een meisje, wat het verhaal bij ons al anders maakt heeft alleen maar internaliserende problemen, voor de buitenwereld is ze het altijd vrolijke zingende en dansende meisje, enorm extrovert, die met alles wat ze doet lijkt te genieten. Echter zit er achter dit masker en enorme muur een hele andere wereld verborgen, de wereld waarin ze het allemaal niet denkt te kunnen, niet lief gevonden denkt te worden, angstig is voor nieuwe dingen, en iedereen maar een plezier te willen doen, want als andere het naar hun zin hebben, dan heeft zij het vast ook naar haar zin. De hele dag continu figuurlijk op je tenen lopen vraagt een hoop, De huilbuien na school zijn bijna dagelijks, maar vooral als niemand kijkt het liefst op de fiets naar huis, want dan valt het niet op. Het gaat zo goed roept de juf… maar na school sluit ze zich volledig af, en ook op het schoolplein zie ik haar te vaak alleen ronddwalen, in gesprek met haar denkbeeldige vriendjes, want die verwachten niets van haar. Haar passie is dans en theater en als het even kan zorgen we dat ze daar haar emotie in kwijt kan, is niet verwonderlijk dat ze ineens roept dat ze moderne dans wil gaan doen, (nouja met 7 jaar is dat misschien wel verwonderlijk) want daar kan je echt je emotie in tonen…Maar stiekem, nouja ik denk niet eens stiekem hoop ik dat ze een keer alles eruit knalt zodat iedereen ziet wat er in haar omgaat hoe ze worstelt.. en niet alleen het topje van de ijsberg, want dan wordt er al snel gezegd.. ze is vast moe.. ja moe van het masker ophouden, moe van alle prikkels.. want echt moe .. nee ze stuitert altijd door, kan werkelijk een hele dag dansen en s’avonds vragen wat we gaan doen.. Echt moe is ze als ze overprikkeld is.. en wanneer ik terug denk als haar al klein meisje is ze altijd zo geweest.. ..
