Wanneer de ontwikkeling van een kind anders gaat dan alle boekje vermelden, dan een consultatiebureau verwacht. Wanneer een kind kwa ontwikkeling anders is, wanneer gedrag anders is, dan volgt een traject zodat duidelijk is waar dit door komt. Een traject vol met twijfels, angsten en onzekerheden. Een traject waarin je soms gewoon hoopt dat er niets aan de hand is en jouw kind gewoon net als alle anderen redelijk ontspannen en vrij door het leven gaat. Maar ook waarin je heel tegenstrijdig hoopt dat er wel wat gevonden wordt, want je ziet, voelt en ervaart dat het anders gaat. Een traject die voor de kinderen zo makkelijk mogelijk verloopt maar waarbij elke afspraak voor de ouders wel spannend is. De gedachtes; ‘ligt het aan mij? Doe ik iets verkeerd?’, ‘zie ik het verkeerd?’ en ‘wat nu als ze niets zien?’ Vechten om een plekje in je hoofd als je weer in die wachtruimte op die iets te harde stoel zit te wachten. Van de testjes die gedaan worden hangt veel af, want wat zal het betekenen in de toekomst. We hebben zelf kunnen ervaren dat men dingen niet zag doordat kinderen zich leren aanpassen. Een groot nadeel van de diagnose trajecten is wel dat men zelfs binnen het gebied van de ADHD en autisme diagnoses er binnen hokjes wordt gedacht. Met de nieuwe autisme spectrum stoornis (ASS) diagnose is het hokje wel wat groter maar het blijft een hokje die niet altijd passend is. Vragenlijsten die specifiek naar bepaalde gedragingen kijken, observaties, ADOS test en IQ test, niet meet de persoonlijkheid van een kind, de geschiedenis van een kind. Een diagnose is toch weer in een hokje plaatsen. En al die jaren voor de diagnose voelde het alsof je kind niet in een hokje paste. En mijn kind hoeft ook niet in een hokje te passen, een hokje is ten slotte een afgebakkerd iets en laat ik nu net voor mijn kind wensen om te kunnen groeien en ontwikkelen zonder tegen grenzen aan te komen. Na een diagnose volgt wel of juist geen hulp, naar gelang dat nodig is en je hoopt dan ook alle zorgen en onzekerheden tot rust te laten komen. Diagnose is er. We kunnen verder. Maar wat nu als het dan nog niet lukt, en elke keer weer opnieuw de zorgen en onzekerheden de kop op steken…. Weer iets nieuws proberen, weer iets onderzoeken, weer zoeken naar dat passende hokje.. Wat als dat passende hokje er echt niet is? Mag mijn kind dan gewoon buiten de hokjes zijn, zijn eigen ontwikkeling volgen met mensen aan zijn zij die hem daarin steunen en ondersteunen?
Vandaag mag hij nog een keer een IQ test maken, kijken wat 4 jaar geen school met hem deed. Dit keer niet op een harde stoel in de wachtruimte maar thuis op de bank. De IQ test wordt op de zorgboerderij gedaan, een plek waar hij zich ook veilig voelt en mag zijn wie hij is. Waar ze zien wie hij is. En waar na de IQ test speciaal voor hem een big mac wordt gehaald omdat ze weten hoe ingewikkeld zo’n test nu voor hem is…
