In het hoekje van de bank, dicht tegen haar moeder aan, zit een meisje. Ze lijkt een gewoon verlegen meisje, die daar in het hoekje van de bank op een verjaardag zich bezighoudt met haar telefoon. Het verschil tussen andere pubers en haar op het eerste moment niet heel zichtbaar. Wat er afspeelt in haar hoofd, wat er nodig was om in dat hoekje te gaan zitten onzichtbaar voor de mensen om haar heen. Wanneer de interactie tussen alle andere aanwezige pubers duidelijk aanwezig is, zit ze nog steeds daar in het hoekje. Onzichtbaar voor de andere puber.
Aansluiten bij de andere pubers zou voor haar aanvoelen alsof ze van een andere planeet kamen, dus vindt ze het wel goed in dat hoekje. En terwijl ze met haar telefoon in haar handen zit, observeert ze, luistert ze naar gesprekken, fluistert af en toe wat naar haar moeder.
De gespreken van de volwassenen er omheen gaan over pubers, en hoe pubers in elkaar zitten. Over school en over wat hun kinderen later willen worden. Voor de moeder naast dat meisje een wereld die nog vaag bekend klinkt, maar op dit moment niet verder ervan af kan staan als je kan bedenken.
Luisterend naar de gesprekken, worstelen emoties door elkaar heen in het hoofd van de moeder. Het voelt alsof we vanuit een afgelegen eilandje net kunnen zien hoe het op het vaste land eraan toe gaat, interessant, vol kansen, mogelijkheden vol dromen maar vanuit het eilandje is de boot gestopt met varen, en worden de golven steeds hoger zodat de weg terug naar het vaste land steeds uitdagende soms onmogelijk aanvoelt.
Dat meisje is mijn dochter, die moeder die ben ik. Op ons elandje hebben we ondertussen mensen gevonden die net als wij zoekend zijn naar wat op ons eiland past, sommige die wel nog een manier hebben wat meer contact te hebben met het vaste land, sommige waarbij de golven misschien nog wel hoger lijken.
