Ik zal voor je spreken..

Gewoon even een afspraak voor een start gesprek voor therapie. Gewoon even kijken wat de doelen zijn… Het klinkt makkelijk, en dat doe je wel even… Ondertussen sta je daar na een gesprek leeg… Gefocust op waar hulp nodig is, wat niet goed gaat. Waar loop je tegenaan, wat gaat er lastig… Waar zitten de knelpunten.
Een gesprek wat me leeg trekt, wat me verdrietig maakt. Ik wil focussen op het positieve. Op die stap vooruit hoe klein of groot die dan ook was.. Ik wil niet horen dat het zwaar is, want dat besef ik me ook echt wel. Ik wil niet horen dat de zorgen die ik heb ook terecht zijn, eigenlijk wil ik horen, oh het valt mee… Maar ook dat wil ik eigenlijk niet horen, want zo is de situatie niet.
Een periode vol afsluitende gesprekken, startgesprekken, groot overleg… Een periode die mentaal gewoon pittig is. Afsluiten en starten, 2 momenten die voor de kinderen zelf spannend zijn. Maar ook voor mij als moeder, de extra spanning opvangen, de gesprekken die ikzelf toch ook echt lastig vind… En dan volgt ook de vraag, wat heb je nodig als moeder, hoe ga jij om met de gebeurtenissen die plaatsvonden, de trauma’s, de angsten, de zorg… Want het is niet 1 kind het zijn er 2… Het is niet mild, maar zwaar…
Terug op de fiets, met een muziekje op stromen de tranen over mijn gezicht, moeder worden was het mooiste in mijn leven, maar soms mag er best toegegeven worden dat het zwaar is… De zorgen, de afspraken, al het onzichtbare… Ik laat mijn tranen even lopen, haal een paar keer diep adem en ga weer door… Want ik geloof dat ik niet zomaar hun moeder mag zijn. Het is een eer om voor mijn 2 geweldige complexe draakje en elfje te zorgen…