IJskast moeder, egoïstisch en geen empathie. Vooroordelen over autisme. Vooroordelen die je nog veel te vaak hoort. Vooroordelen die we hier in 1 week tijd allemaal kunnen ontkrachten.
Van de week las ik iets weer over kille moeders, de zogenaamde ijskastmoeders. Moeder die geen liefde tonen, kil en afstandelijk zijn. Zo zouden de moeder zijn van kinderen met autisme. Daardoor werden kinderen autistisch. Ik opende het gesprek hierover met mijn dochter en concludeerde dat ze me dus nooit een (over)bezorgde moeder kon noemen, ook niet als ik weer eens aangaf dat met een T-shirt naar buiten misschien weleens te koude kon zijn. Uiteraard was haar conclusie een totaal andere namelijk: Sommige mensen snappen het gewoon niet, die hebben er geen verstand van en willen gewoon niet leren hoe het echt is. En ik denk dat ze daarmee onze discussie won, want hier heeft ze misschien wel helemaal gelijk in. Al moet ik het woord misschien in deze zin maar weglaten.
Deze week was een pittige week bij ons thuis. Mijn lieve stoer autistische puberzoon had een ontstoken kies. Waar het langzaam begin met ik voel me niet zo lekker, veranderde hij in een zielig hoopje knul die alleen nog maar tegen mama aan wilde zitten. Pijnstilling, een bezoekje aan de tandarts (flinke uitdaging en kon pas op het moment dat de pijn ondraagbaar was, daarvoor lukte het hem niet) en antibiotica waren nodig. Maar bovenal de warmte van mama hielpen hem. “Mama als ik tegen je aan zit doet het minder pijn”. Na een paar dagen liep ik als moeder met flinke wallen onder mijn ogen, was ik giga overprikkeld, maar je kind heeft je nodig…. Ben ik misschien toch echt niet zo’n ijskastmoeder… Toen de pijn wat minder werd kwam er ruimte voor emotie. Vanuit het niets was daar een enorme huilbui; “Mama, ik vind het zo zielig en oneerlijk dat mensen met het downsyndroom niet bij de politie mogen, zij kunnen hun dromen niet uit laten komen” De tranen over zijn wangen. Zodra de restaurants weer open zijn wil hij naar het Upside café, en als zijn zakgeld voor een maand aan de medewerkers met down geven. Mijn lieve schat. En toen kwam het ineens in hem op dat mama er de hele tijd voor hem was, dat hij alle aandacht nodig had en dat dat best veel was voor mama. Ik mocht mijn kerstcadeau alvast wel open maken (liggen hier al onder de kerstboom, geeft rust). Vriendelijk heb ik afgeslagen, die was tenslotte voor de kerst en ik doe alle zorg met liefde. Gelukkig werd de pijn minder en kon hij zoals afgesproken een dagje eerder naar papa voor het weekend. Even andere afleiding en even tijd voor hem en papa. Maar ook tijd voor mama maar ook voor zijn zusje om even bij te tanken. En na eindelijk weer een volle nacht slaap, en nog 2 uurtjes slaap later op de ochtend, ging de deurbel. De bloemist met een geweldig boekte, voor mij en ook voor zijn zusje. Samen met zijn vader geregeld. Wat ben ik trots op mijn knul, het inzicht in anderen, wat nu egoïstisch, wat nu geen empathie. Ik denk dat we de vooroordelen zeker ontkracht hebben.
