De meltdown die wij zien, is het topje van de ijsberg.
De ijsberg die onder de oppervlakte heen, nog veel dieper en dieper gaat. Het topje verraadt een stukje wat er in dat hoofdje omgaat, maar binnen in die enorme ijsberg raast een storm, een niets ontziende tornado, die alles op zijn pad wil vernietigen.
Zelfdestructie, niet met het verwonden van zichzelf, maar door alles wat goed lijkt te gaan te saboteren. Niet van jezelf successen mogen behalen.. Want wat als het dan alsnog misgaat, dat kan je maar beter voor zijn… En achteraf jezelf hier nog stommer voor vinden, want wat als het wel goed was gegaan.
Het gevecht wat ik dagelijks zie gebeuren is zwaar, doet pijn, breekt elke dag opnieuw mijn hart.. Maar niemand laat je toe, geen hulpverlener die echt echt dichtbij mag komen. Eerst moet je uit dat dal, eruit klimmen door succes te behalen, door in te zien wat je talenten zijn, dat je er mag zijn, Dat we trots zijn op je, en dat je dat ook op jezelf mag zijn… Maar als je trots op jezelf wordt, als alles weer beter gaat dan is daar weer de druk… want dan,… dan moet je vast weer naar school…..
Dus nu blijf ik onvoorwaardelijk achter je staan, vang je op als je jezelf weer laat vallen, probeer samen met je succes te behalen, prijs je de hemel in als iets goed gaat, en zorg voor je veilige plekje… Ik ben je moeder, je veilige plekje en vaak ook degene die voor je moet spreken als jezelf de woorden niet kan vinden of gebruiken. Ik vecht voor je zodat je de ruimte hebt om je ik weer te vinden, ik werk samen met de hulpverlening om te laten zien, ook zij hebben het beste met je voor… En als je dan uitgeput op je bed ligt, of na een meltdown bijkomt onder de douche, dan huil ik, dan huil ik omdat ik het zoveel makkelijker voor je gewenst had.
