“Hoe gaat het met jou?” De ouderbegeleidster zit tegen over me, op de hoogte gebracht door onze andere hulpverlening. Even gaat het antwoord; “goed hoor” door mijn hoofd. Maar ik bedenk me ook meteen dat die sociaal wenselijke antwoord hier niet nodig is. Maar ook weet ik dat eerlijkheid betekend dat ik echt mijn kwetsbare kant laat zien, niet de sterke moeder die ik wil zijn. De tweestrijd is sterk, de doorslag is eigenlijk heel simpel, verderop in een andere kamer zit mijn jongste dochter, samen met haar therapeut is ze daar keihard aan het werk om alle vervelende, pijnlijke gedachten en gebeurtenissen aan te gaan. Als ik bedenk hoe hard zij werkt is het erg oneerlijk als ik me niet kwetsbaar op durf te stellen zoals zij dat nu doet.
Eerlijk antwoord ik, terwijl de tranen in mijn ogen branden; “Ik weet het niet, het is veel”. De afgelopen weken, nee eigenlijk maanden is het heel heftig geweest. Maar niet alleen de afgelopen maanden, eigenlijk sta ik al 17 jaar continu aan. En niet alleen overdag ook de nachten. Tot het moment nog zo kortgeleden dat het duidelijk werd dat het echt niet meer ging, ondanks alle hulpverlening om ons heen. Maar de trauma’s en de angsten wonnen. Je eigen gedachten waarin je verdwaalde, als in een duister eng bos. Je schreeuw om acceptatie die je bij ons thuis kreeg maar je jezelf nog niet gunt. Mijn hart dat bij elke gedachte hieraan keer op keer breekt. Niet omdat ik zielig ben, niet omdat ik een ander kind had willen hebben. Maar omdat ik mijn kind waar ik zoveel van hou niet kan bieden wat nu nodig is om je goed te voelen. En om je weer goed te voelen zal het keihard werken worden, van iedereen om mijn kind heen, maar vooral voor mijn kind.
De worsteling in mij gaat door, wie ben ik om mijn tranen te laten gaan, als mijn kind het nog veel zwaarder heeft. Toch is daar het alarmlichtje wat aangaat, ik ben ook maar een mens met grenzen. En om er te zijn voor mijn kind moet ik voor mezelf zorgen. Van een andere hele sterke moeder kreeg ik een hele heftige duidelijk waarschuwing. “Zorg alsjeblieft goed voor jezelf”. Als ik omval wie is dan de veilige plek voor mijn kinderen… Mijn ouderbegeleidster zei vervolgens iets wat ook enorme indruk maakt “een kind leert van een goed voorbeeld, je grens aangeven is een goed voorbeeld geven, kan jij je grens aangeven en daarmee je kinderen leren dat een grens aangeven juist iets positiefs is.”. En die wijze les wil ik mijn kinderen leren, niet alleen met woorden maar met daden. Dat zal niet meteen altijd lukken, en ook die les leer ik mijn kinderen graag, blijf proberen, zet door, en het is niet erg als een ander je zeker in het begin daarbij moet helpen.
Als gezin hadden we, nee hebben we het pittig, en samen zitten we in een leerproces, een leerproces waar op dit moment grenzen aangeven maar ook hulp accepteren bij alle 3 een belangrijke rol spelen. We staan stil bij welke mensen om ons heen een steun zijn en in wie de energie niet waard zijn. Een proces van vallen en opstaan. Een proces waarin verdriet, boosheid, angst maar ook liefde voor elkaar en vrolijkheid allemaal welkom zijn…
