Die blik in je ogen.. De pure angst. Je laatste berichtjes voor je telefoon ingeleverd moest worden… “Mama help me, Mama ik MOET hier weg. MAMA, IK VOEL ME HIER NIET VEILIG”. Samen gaan we er aan werken… ook mama staat met haar rug tegen de muur….
Het is een groot taboe, en nadat mijn oudste zelf haar vrienden op de hoogte bracht durf ik dit ook te schrijven. Niet om aandacht voor mij. Niet omdat we zielig zijn. Maar om een taboe te door breken. Mijn kind is niet slecht! Mijn kind heeft dit niet zelf gedaan! Mijn kind heeft het zwaar!
Zoekend naar een passende oplossing nam de spanning op. Er moet ene plekje komen waar ze zichzelf mag en kan zijn, waar ze weer zorg echt durft toe te laten. Waar ze zonder oordeel kan zoeken naar wie ze is. Een plek die voor haar veilig is, een waardoor de spanning thuis daalt en het dus ook weer veilig is. Veilig…. Nooit gedacht dat ik het over mijn huis zou zeggen dat het onveilig zou zijn en toch gebeurde het. Tot 2 keer toe zorgde het voor een breuk, een verhuizing en daarmee werd de plek weer veilig. Maar de trauma’s zijn niet uit te wissen, en niet makkelijk een plekje te geven. Je veilig voelen was mijn belangrijkste zorg. Want alleen als je je veilig voelt kan je groeien en bloeien, kan je uitgroeien tot wie je bent, wie je voelt dat je bent. Dat is wat ik wilde.
Maar die passende plek vonden we niet, ik hoop daar het woordje nog aan toe te kunnen voegen. Want we zullen toch niet de enige zijn die zoeken nar die plek. De plak waar ze mag zijn wie ze is. Waar er ruimte is voor haar ptss, voor haar autisme en voor haar mooie persoonlijkheid en wijsheid.
Maar wanneer het zwaar is (zacht uitgedrukt), wanneer crisis na crisis ontstaan. Je er thuis alleen voor staat. Waar gedachtes extremer worden. Waar haar mooie kant van willen zorgen voor een ander in het extreme doorslaat moet er iets gebeuren. Wanneer je om hulp vraagt komen er naast ideeën ook meningen om de hoek kijken. Ook van mensen die een casus op papier zien, en verder geen idee hebben over het kind waarover het gaat. En zo komt er een plan, een plan waar je welgeteld een uur de tijd voor krijgt op de beslissen, want die plek is er nu… Maar misschien morgen niet meer. Een uur, een onmenselijke beslissing. Maar geen druk, maar mocht ik als moeder niet akkoord gaan dan gaan ze wel stappen nemen, omdat zij dit plan als enige geschikte zien. En ja ze hebben echt alles afgebeld, ja ze doen echt hun best en willen het beste voor een kind. Maar de gevolgen die iets kan hebben voor een al getraumatiseerd kind lijken naar de achtergrond te worden geschoven.
Nu zit mijn kind gesloten, maar het is geen straf, maar wat zal dat voor haar wel zo voelen. Weg van de enige veilige plek, dat voelt niet veilig, en dat is nog zacht uitgedrukt. Dus bezoek ik haar veel, want ze heeft geen straf, want hoe moeilijk het voor mij ook was, voor haar was en is het nog vele malen zwaarder.
Maar dan, wanneer de eerste schok weg is, wanneer de spanning wat is gedaald is blijft het stil…..
Mijn kind is opgenomen, niet voor een gebroken been, maar voor een vastlopend hoofdje.. Maar waar na het ongeluk van de jongste een aantal jaar geleden iedereen meeleefde, blijft het nu van vele kanten stil. Mijn kind is opgenomen omdat er zorg nodig is. Maar een gesloten deur/psychiatrie tegenover een ziekenhuis blijkt een wereld van verschil.
Het taboe mag van mij eraf. Waar mijn oudste nu juist moet voelen dat andere er voor haar zijn is het stil. Te stil… Wanneer kunnen we openlijk uitspreken dat ook psychische problematiek net zo dodelijk kan zijn als een ernstige ziekte, dat de behandeling mentaal net zo heftig kan zijn. Dat een kind net zo bang is…….
