Of het bij autisme hoort, geen idee. Maar beide van mijn kinderen kunnen heerlijk filosoferen. Ik zeg terecht heerlijk omdat ik er zelf ook enorm van kan genieten. Het kan pittige discussie opleveren maar ook mooie momenten en gesprekken. We kunnen het enorm met elkaar eens zijn, maar ook totaal niet.
Vandaag was weer een heerlijk moment. Samen in gesprek. Mijn dochter stuiterde vandaag alle kanten op, heel druk, maar vrolijk. Geen spanning, geen prikkels, rust. En na een hyper bui, kwam er rust, rust in haar lichaam en rust in haar hoofd. En daarmee de ruimte voor goede gesprekken, en heerlijk filosoferen over het leven. En met name wat is je doel in het leven. Iets wat ik zelf een lastige vind, want wat is je doel, wat is de vonk in je die je drijft. Mijn antwoord was dan ook dat ik het niet zo goed wist. Een kort moment van stilte terwijl ze me oprecht aankeek, en daarna de woorden : “Jij moest gewoon moeder worden, daar ben jij voor geboren”. En daar zit je sprakeloos, want dat is het beste compliment wat je denk ik als moeder kan krijgen. Uiteraard ratelt haar hoofd door, en volgt er een opsomming van wat ze leuk vind, wat ze heerlijk vind om te doen, maar haar vonk vind ze lastig. En toen was het mijn beurt en kon ik haar vertellen, hoe ze het verschil maakte bij mensen zo klein als dat ze was, ze liet en laat nog steeds met regelmaat (als ze je vertrouwd) je zien hoe mooi de wereld is. Dat ene bloemetje langs de weg, de mooie oude boom die geknuffeld moest worden. Of 10 minuten staren naar dat ene grassprietje. Ze kan je raken door in het kleine je de schoonheid en de kracht te laten zien. En nog heeft ze iets magisch en kan ze bij vele mensen een lach toveren ook al is hun bui nog zo slecht, gewoon door zichzelf te zijn. Ze laat je verwonderen. En zelfs nu, nu ze een hele muur om zich heen heeft staan, is die magie er nog, als laat ze het iets minder zien. Zachtjes antwoord ze, dat ze er zelf echt nog zit, maar dat dat vooral in haar fantasie is. En samen spreken we de hoop uit dat er een moment komt dat haar magie het weer wint van de angst en trauma, en dat ze haar magie weer uit kan stralen zonder geschaad te worden. Haar verwondering van de wereld, versterkt door haar autisme is beeldschoon.
In de gang horen we onze kat weer mauwen, die wil mee kletsen, en het filosofische moment is doorbroken, ik krijg nog een knuffel. Hierna ratelt haar hoofd weer verder, maar nu over de sims, want waar moet ze die kattenbak toch neerzetten in het nieuwe huisje van haar karakter…
