Een dagje op stap. Haar favoriete plek tussen de dieren.. En dat wel elke dag bij leren bleek ook gister weer.. Op de foto een stralende dame.. en dat deed ze ook, maar het kost elke keer weer een hoop energie en inzet. De onvoorspelbare mensen. Want waar een onverwacht stapje opzij eigenlijk heel normaal is, zet dat bij haar jaar complete stressysteem in werking.. en dat vraagt veel van je… We leerden ook weer waarom we nu de autipas gebruiken want zelfs vooraan in een rij is ingewikkeld. Andere kinderen die rond blijven rennen, kinderen om haar heen die ongeduldig worden, veel geluid tig keer om je heen vraag horen hoe lang nog en de onduidelijkheid gaat die deur wel op tijd open, gaat dan niet iedereen dringen etc… Iets zegt me dat ze die zeeleeuwen show voorlopig, liefst niet meer doet. Terwijl ze geniet van de dieren zo dichtbij.
Tussendoor zoeken we een rustig plekje. Met een aangename temperatuur, net iets minder mensen die voor bij komen zit ze voor het raam van orang oetans op de grond. In haar eigen wereldje…
Van de lichten genoot ze enorm de panda die vervolgens rustig in zijn eentje nog bamboo zat te snoepen zonder alle mensen die naar hem staarde vond ze heerlijk om te zien..
En toen was het toch te veel. Te veel kleine opeen stapelen de momenten. Iets te veel grotere momenten die veel van haar vroegen. Toch door willen zetten want ze wil niet opgeven maar genieten. Niet even maar zo lang mogelijk. En hoewel ik er alles aan deed te begeleiden in rust momenten, door de moeilijke momenten heen begeleiden en haar te volgen in de mogelijkheden was daar het moment in de trein dat haar lichaam zei het is genoeg… Moe, hoofdpijn, misselijk. De tranen die bleven stromen.. de trein duurt dan lang.. de mensen om haar heen extra belastend.. dan zou ik haar willen teleporteren.. maar vandaag is er rust, de hele dag bijkomen weinig prikkels, geen andere mensen…
