Terwijl ik van mijn balkon naar buiten kijk zie ik mijn zoon zitten, op zijn hurken (uiteraard, want zijn favoriete houding) op het grasveld.. Klein stukje verderop zijn 3 kinderen gezellig samen aan het spelen. Maar hij zit alleen.. Met een autootje volgens mij, in het gras. Helemaal in zijn eigen wereldje. De aanblik van dit geheel is op het eerste gezicht pijnlijk, de gedachten gaan door je heen; Mag hij niet mee doen? durft hij niet mee te doen?.
Van nature zijn mensen graag in gezelschap, dus al snel roept dit beeld een negatieve reactie op, waarom zit hij alleen? Waarom speelt hij niet mee….
Ondertussen weet ik beter, en bij thuiskomst wordt dit bevestigd, hij wil helemaal niet mee doen… De kindjes vroegen hem of hij mee wilde doen, maar daar heeft hij niet op gereageerd, bang om gek gevonden te willen worden antwoord hij maar niet , wat helaas soms natuurlijk juist verkeerd geïnterpreteerd wordt. Soms wil hij juist gewoon alleen zijn, even alleen spelen, even alleen met al zijn drukke gedachtes, even niet hoeven reageren op anderen..
Is hij dan altijd alleen… Nee dat niet hij heeft in de buurt, 1 vriendje en 1 vriendinnetje met wie hij meestal wel graag speelt, en zolang ze met zijn 2-en en soms zelfs 3-en zijn gaat dat zelfs heel goed.
Als ouders wil je graag voor je kinderen een hele schare aan vriendjes en vriendinnetjes, een kind die gezellig voor feestjes uitgenodigd wordt, die elke dag kan kiezen met wie hij.zij zou willen spelen, en andere kinderen die komen vragen of ze willen komen spelen.. De realiteit voor veel kinderen met autisme is echter anders, soms kiezen ze bewust voor de rust, voor niet samen hoeven spelen. De keuze om alleen te spelen, om even niet samen te spelen is ook een bewuste keuze waarmee ze vaak juist heel gelukkig zijn. Uiteraard willen deze kinderen zich wel ook geliefd voelen en een keer uitgenodigd worden voor een feestje, wel een keer horen jij bent mijn beste vriend of vriendin. Maar een vriendschap is meer dan alleen plezier voor een kind met autisme, ene vriendschap is ook keihard werken, geven en nemen, en dat vraagt vaak zoveel dat echt ontspannen toch snel iets is wat je alleen doet. Een goede vriendschap kan nog steeds mogelijk zijn, soms misschien met wat hulp en begeleiding, maar kijk goed naar wat je kind wil, wil het wel echt een intensieve vriendschap of is af en toe een beetje samen of juist naast elkaar spelen genoeg, en misschien wil je kind naast school( of dagbesteding) wel even gewoon geen sociaal gedoe… Want sociaal zijn is vooral ook erg vermoeiend..
