Bij autisme verloopt de ontwikkeling op vele gebieden niet in hetzelfde tempo. Hierdoor ontstaan op verschillende gebieden verschillende ontwikkelingsleeftijden. De kunst is op de verschillende gebieden ok conform de leeftijdsontwikkeling te reageren. Wat in de praktijk betekend schakelen, schakelen en nog eens schakelen. Soms lukt dit soms niet. Het is vaak ingewikkeld.
Naast dat de ontwikkelingsleeftijd niet altijd synchroon loopt merk ik bij mijn eigen dochter dat ook de jaren dat ze zich aanpaste aan echt alles, om maar mee te komen, daar alle energie in is gaan zitten. Haar behoefte om gewoon nog even te kunnen spelen is daarom op dit moment best groot. Om je goed te kunnen voelen en goed verder te kunnen ontwikkelen is het noodzaak om aan deze behoefte toe te kunnen geven. En dat is best lastig soms. Want daar sta je als 6-jarige die eigenlijk nog gewoon even wil spelen. Lekker met een stuk in de modder roeren. Of een keer de binnenspeeltuin in wil, ware het niet dat alle kinderen die daar spelen zo onvoorspelbaar voor haar zijn zodat ze al overprikkeld is voor ze eraan toe komt. In de speeltuin nog gewoon even lekker je ding doen zonder dat er ouders van kleinere kinderen naar je toe komen dat je daar nu te groot voor ben, en hun kind dat wil doen (ja het gebeurt).
De behoefte aan spelen is er nog, de behoefte aan die 16-jarige zijn is er ook. Dat conflict kan soms erg groot zijn. Gelukkig is daar nu ook het stukje; “laat de rest maar kijken, ik wil dit gewoon doen”. En zo zat mijn 16-jarige gister in een heel rustig zwembad gewoon weer even te spelen. En dat mag dat is goed. Zorg maar goed voor je kleine ik, want die draag je de rest van je leven met je mee. Je kleine ik, de basis voor wie je nu bent, en wie je later zal worden.
