Juist in de periode van feestdagen kom je veel, uitgesproken, vooroordelen tegen. Van ik merk niets aan hem/haar tot geef maar een weekje met mij mee, dan zal het wel anders gaan.
Voor ouders, maar zeker ook mensen of kinderen met autisme zijn deze vooroordelen met regelmaat een zware last. Moeten we dan nog meer aanpassen, moeten we aitisme en de moeilijke kanten daaraan dan nog onzichtbaarder maken dan het vaak al is? Maar is het ook weleens wel goed?
Als tijdens een kerstdiner mijn zoon of dochter zich voorbeeldig gedraagd, samen een gesprek voert is dan ineens zijn of haar autisme weg? Want de voorbereiding die daar inzit en de ontprikkeling achteraf is niet zichtbaar voor vele, want dat gebeurt thuis.. Dus dan valt het vast allemaal wel mee… dat in de dagen ervoor een giga meltdown plaatsvond, is voor een ander niet zichtbaar. Ook niet dat vlak voor we weggingen de dag nog een keer en nog een keer en nog een keer werd doorgenomen en mijn 14 jarige als een kleuter tegen we praate dat ziet niemand… is het een probleem dat hij dit doet nee, is het lastig dat hij alles geeft op zo’n dag maar wel hoort dat hij dat zonder problemen doet wel. Want waar hij keihard vecht zich staande te houden wuift een ander dat allemaal maar even weg, want stelt toch niets voor.
Maar dan is er die andere kant, die enorm zichtbare kant van een kind die zijn of haar zin doordrijdt, die gillend in de kamer staat omdat het even anders gaat dan in zij of haar hoofd.. Het gedrag wat in eerste instantie (en vaak voor de buutenwereld) lijkt op een peuter die geen koekje krijgt en dus boos wordt.. Schreeuwen, stampen, slaan een grote mond.. dat is vast een onopgevoed kind.. Want dat is opvoeding aldus alle anderen.. Ondertussen is er kortsluiting, een te vol hoofd en is het enige veilige alles eruit laten om zelf weer de regie terug te kunnen nemen… en ja als een tante, kennis of vreemde iets zegt kunnen er een paar dongen gebeuren, kind luistert (want eng, maar opgevoud dus doet wat gevraagd wordt, om later alsnog alles eruit te moeten gooien) of degene die aangesproken wordt krijgt de volle laag, want aandacht wordt daarna verlegd( dat is voor de buutenwereld natuutlijk nog meer voeding voor vooroordelen) of het kind klapt volledig dicht en reageert nergens meer op… in dat laatste geval bedankt mevrouw of meneer u heeft min kind letterlijk uit gezet, en nee dit is geen positief iets…
De vooroordelen zijn lastig, want wanneer je (soms na jaren) eindelijk een manier hebt gevonden die voor je kind werkt wordt die aan alle kanten in twijfel getrokken. Ik werd laatst veroordeelt op het feit dat ik mijn kinderen jonger aansprak.. ja ik doe dat met regelmaat, niet omdat ik mijn kind klein wil houden, want geloof me een leuk filosofische gesprek op goede leeftijd beleef ik zelf ook veel meer plezier aan dan kleutergesprekken, maar mijn kind heeft dat op dat moment nodig.. Ik spreek, nouja ik probeer mijn kinderen aan te spreken om de manier die oo dat moment passend is. Het lan dus voorkomen dat ik een gesprek op kleuternivo voer met mijn 14 jarige.. en geloof me als dat niet passend is reageert hij zoals elke puber.. Is het wel passend zal je dan ook een passende reactie zien.. Maar je zal me ook zie praten op een manier of over een onderwerp dat misschien wel boven de betreffende leeftijd ligt.. Wil ik dan dat ze ouder of jonger zijn nee.. ik wil ze aanspreken op de manier die passend is zodat ze er mee om kunnen gaan..
De vooroordelen probeer je naast je neer te leggen, maar daarmee vrdwijnen ze niet.. Wil ik zielig zijn om dit aan te geven nee.. Wil ik aandacht vragen ondat het voor mij als moeder zwaar is nee, want ten alle tijden zijn het mijn kinderen die het dagelijkse gevecht leveren. Wil ik aandacht.. Ja, maar niet voor mezelf.. Ik wil aandacht zodat er meer begrip komt voor hen die dagelijks met autisme te maken hebben en een complimwntje in plaats vam een oordeel horen te krijgen als ze echt zichzelf durven te zijn!
