Hoe geven we meer kennis en bekendheid over autisme, ADHD maar ook alle ander psychische ingewikkeldheden? Het is het einde van de autisme week over grenzen. En de vraag is misschien dan beter te stellen is er een grens te trekken in wat we mogen verwachten van andere met betrekking tot onder andere autisme? Wat zou ik graag dat iedereen het allemaal begreep, wist wat ze moesten doen om het op moeilijke momenten wat makkelijker te maken. Maar is dat realistisch?
We kunnen onze omgeving informeren over wat wij als gezin nodig hebben, maar zelfs voor de directe omgeving is het gewoon niet altijd te begrijpen. Hoe leg je uit dat je kind er aan de buitenkant rustig uit ziet, maar dat er vanbinnen van alles gaande is? De woorden kan je geven, het gevoel niet. Er worden artikelen geplaats die een beeld geven van 1 persoon of 1 gezin met autisme. Is het een heel positief artikel, dan voelt dat niet fijn, want voor een ander is dat niet realistisch. Is het een zwaar artikel is er commentaar dat dat voor velen toch heel anders is. Nooit zal je het complete beeld schetsen wat voor iedereen kloppend is. Dat maakt het ingewikkeld. Ingewikkeld voor de betrokkenen zelf, maar ook voor de omgeving. Zoveel verhalen, zoveel erveringen.
Je kan zelf van alles uitleggen, dingen vertalen vanuit een situatie proberen het gevoel erachter uit te leggen. Maar zo nieuwsgierig als de mens van nature is komt daar nog allemaal extra informatie bij, die men leest hoort of ziet. Wat vragen maar ook aannames oplevert en dat is niet erg. Want ik denk dat waar we, en dan spreek ik over mijn eigen gezin, vooral behoefte aan hebben is dat je openstaat voor wat we uitleggen, openstaat voor wat wij nodig hebben als het even niet gaat. Maar ook dat je een realistische blik hebt op wat wij als gezin terug kunnen geven. Want ook daar draait het om in je directe omgeving, wanneer je ergens liefde instopt verwacht je echt ook wat liefde terug. En dat is soms echt niet even makkelijk.
Er zit dus wel echt een grens aan wat we kunnen verwachten aan begrip en kennis die we om ons heen mogen verwachten. Betekend niet dat we geen uitleg blijven geven. Het betekent niet dat kennis over autisme, adhd en alles van de psyché gedeeld mag worden. Het is geen taboe.
Ik blijf het gesprek aan gaan, ik blijf ervaringen delen, soms alleen het topje van de ijsberg, en soms wat meer. Ik sta open voor vragen en zal ook een discussie niet uit de weg gaan, want juist op die momenten, als de emotie ervoor openstaat is ook het gevoel betrokken, en voor echt begrip, kennis en acceptatie si het gevoel keihard nodig.
