Het is al 3 dagen raak, waarom geen idee, maar al 3 dagen elke dag heeft mijn zoon een meltdown, vandaag omdat hij een fles drinken liet vallen, omdat zijn zusje op dat moment iets zei, is zij in zijn ogen schuldig.. Voor ons een onzinnige redenatie, voor mijn zoon is dat gewoon zo. zoon schiet in een meltdown (sorry buren), dochter in tranen. En dan… uiteraard alleen thuis, wanneer ik op dat moment hoor dat zoonlief nog dieper in bui schiet moet ik naar hem, anders doet hij zichzelf of anderen (in dit geval zusje) pijn. ik kan nog wel even naar mijn dochter roepen dat ik eraan kom en dat het niet aan haar ligt. Maar dat wordt teniet gedaan door boze woorden van mijn zoon.. Na het ergste van de bui te hebben gehad moet hij afkoelen en kan ik mijn dochter troosten. Ik trek haar lekker bij me op schoot en geef aan dat ze er niets aan kan doen. leg weer uit dat ze soms 2 dingen apart moet zien, de lieve grote broer die echt zijn best doet samen te spelen. en de boze broer in een bui, hij mag het niet doen, maar weet het niet zo goed door de ass en de adhd. Huilend zegt ze heel boos; “ik zou willen dat ik een gewone broer had, zonder autisme en adhd”. Met tranen in mijn ogen kan ik dit alleen maar beamen en zeggen dat ik haar begrijp maar dat we helaas met zijn alle moeten zorgen dat het steeds beter gaat met haar broer. Mijn hart breekt bij dit soort gesprekken.
Wanneer haar broer na een goede douch weer rustig is en zijn excuus maakt is zij degene die om het hardste roept; “is goed, ik vind je nog steeds lief en ik vergeef het en begrijp het.” Zes jaar oud.. ik heb hele grote bewondering voor mijn grote kleine dame, die het af en toe toch echt wel heel zwaar heeft, tijd om haar eens lekker in de watten te leggen tijdens een dagje alleen met mama…
En mijn zoon is een lieve schat de elke dag weer een nieuwe horde moet overwinnen, wat soms wel en soms niet lukt, maar hij doet zijn best en dat is het allerbelangrijkste. Mijn 2 lieve schatten, waar ik als een leeuwin over waak..
