Een crisis thuis, een crisis die niet even duurt maar nu al een aantal weken, waarbij afstoten en geborgenheid vechten om de 1e plek. Een crisis waarbij het uiterste wordt gevraagd van het hele gezin. Een crisis die alles helemaal op zijn kop zet. Je na laat denken over het lastigste punt, ben ik als moeder genoeg. Kan ik bieden wat nodig is. En dan met de context kan ik bieden wat nodig is als je kind op alle mogelijke laat blijken het helemaal niet meer te weten. Wanneer de pubertijd alles nog een stukje complexer maakt. Ben ik als moeder genoeg als ook de hulpverlening het niet meer weet. En hoewel dat laatste niet de 1e keer is, en instinctief mijn moeder gevoel hard aanknalde en we de goede weg weer vonden was ik daar dit keer niet van overtuigd. En nog steeds vraag ik me ben ik genoeg, ook nu mijn kind duidelijk laat blijken dat ik ondanks alles het anker ben wat veiligheid geeft. Wanneer je denkt dat je alles wel een beetje gehad hebt komt die crisis om de hoek, de crisis die duidelijkheid brengt, maar met die duidelijkheid ook nog veel meer vragen.
De machteloosheid, de frustratie, de zorgen het worstelt om een plekje boven in mijn gedachten. En vraag me af wat moet mijn kind wel niet voelen als ik het ook allemaal even niet meer weet. Ik probeer met logische redenatie sommige gevoelens weg te drukken zodat ik er zo optimaal voor mijn kind kan zijn. De vermoeid vecht met mijn verdriet, van alleen maar even willen huilen slaat het om naar ergens tegen aan willen trappen. Maar met dat laatste gevoel kan ik weer helemaal niets, want boos zijn voelt als zo’n onmogelijke emotie.
Ondertussen sta ik nog, en vraag ik mezelf weleens af hoe doen? Maar ik sta, en mijn kind staat naast me en crisis of niet, frustratie, onmacht en alle gevoelens bij elkaar we staan weer naast elkaar, we zijn er nog niet, maar zien wel weer wat licht stralen. En Samen groeien we weer verder in dit ingewikkelde proces. Nooit zal ik mijn kind dat weg alleen laten bewandelen, alleen de manier waarop zal elke keer weer zoeken zijn.
