Iedereen kent wel iemand met autisme, heel dichtbij of misschien iets verder weg. Door toenemende kennis en betere diagnostiek lijkt het overal wel te duiken en aanweizg te zijn. Of je nu zelf de diagnose kreeg, je kind of het neefje van je buurvrouw. Ik denk dat iedereen wel iemand op kan noemen. Al deze personen hebben weer andere kenmerken, eigenschapen, moeilijkheden en talenten. Niemand is gelijk aan een ander en zo is het ook met autisme.
Een eigenschap van mensen is echter vergelijken, dit wordt je zelfs geleerd als je een kind krijgt, want ineens wordt je lieve schattige baby vergeleken met anderen, al hebben ze die dan mooi samengevoegd in een boekje met curves en mijlpalen. Het is dan ook niet zo gek als iemand die iemand met autisme kent ineens niet snapt dat een ander die ook autisme heeft ineens zo heel anders is. En dat iemand met autisme dan ook niet eens lijkt op de stereo type die je op de televisie ziet, al lijkt daar meer en meer verschil in te komen.
Zelf ben ik erg voor open zijn over een aurisme diagnose. Zo wisten mijn kinderen waarom ze het diagnose traject ingingen, en wisten ze ook na verkrijgen van de diagnose welke diagnose ze hadden gekregen en waarom. Uuteraard op hun eigen niveau. En waar de 1 ok, dan weetvik dat zei, reageerde de ander; ” ohh dan heeft het een naam waarom ik me zo voel”. En beide gingen weer verder waar ze mee bezig waren. Het onderwerp autisme kwam terug op.momenten dat het zo uitkwam, op.mijn initatief maar ook op eigen initatief. Hierbij komen de moeizame kanten aan bod, maar we vergeten vooral ook niet het positieve te benoemen. Soms hebben we het over het stomme autisme, want het is niet altijd makkelijk. Soms hebben we het ook over dat het gewoon bij ze hoort. En de leukste momenten zijn als 1 van de 2 roept, daar ben ik heel goed in, dat komt door mijn autisme..
De reden dat ik openbaar ben gaan bloggen is dan ook te danken aan mijn geweldige kinderen.
Een kijkje nemen in het leven van een gezin waarin autisme nu eenmaal een grote rol speelt. Het delen van onze ervaringen en daarmee ook nog eens anderen misschien wel kunnen helpen. Mijn kinderen geven dan ook zelf regelmatig aan of ik over iets moet bloggen. En als ik twijfel of een onderwerp kan dan geven zij de doorslag ja of nee.
Waar we alle 3 vooral voor open staan is mensen leren wat nu autisme echt is. Want dat mensen vaak maar een klein beetje zien of weten is heel duidelijk en zorgt vaak voor een onrealistisch beeld. Van de negatieve kant; ” iedereen krijgt tegenwoordig wel een labeltje” of ” autisme, dan ben je pyschisch vlak helemaal de weg kwijt en heb je geen toekomst”, tot de onwetende kant; ” Je ziet het anders niet” of ” iedereen heeft wel wat autistisch in zich”. De vooroordelen en de ontkenningen. Feit is dat bij iedereen met autisme het weer net even iets anders in elkaar zit. En dat je door open te zijn en te delen waar je tegenaan loopt je het meeste begrip ontvangt , maar ook kennis over de situatie kan delen. Tenslotte is autisme niet iets waar je je voor moet schamen, maar een diagnose die een plekje in je leven krijgt..
