Om verbinding te krijgen met je kin is het belangrijk om mee te kunnen gaan in de interesses. Zeker wanneer er autisme meespeelt is mijn ervaring dat juist daar de sleutel tot contact in zit. Nu is dat bij de ene interesse makkelijker dan de andere interesse en is het soms een flinke zoektocht. Nu sluiten bijvoorbeeld mijn eigen interesses beter aan bij mijn ene kin en minder bij mijn andere kind. Des te belangrijk dat ik juist af en toe dat wereldje in duik die me het minste aanspreekt. Zo slenterde ik al uren door het spoorwegmuseum. Miste geduldig een trein zodat we konden zien hoe de ICE of Thalys een station binnen reed. En speelde ik verschillende games op pc of switch/ds die ik maar raar vond. Mijn laatste avontuur met gta was gewoon weg lachwekkend, 1 tip voor de ouders die ooit een poging doen, als je in de straaljager zit let even op welk knopje je gebruikt ik gebruikte de schietstoel… maar geduldig werd me uitgelegd welk knopje ik volgende keer beter kon gebruiken.
Na een hele roerige (en dat is eigenlijk een te mild woord) periode, wilde mijn oudste op haar wereldje laten zien.. Een wereldje ontstaan uit liefde voor treinen, maar ook ontstaan door regelrecht trauma gedrag, het vlucht gedrag bij stress…..
Zo kwam het dat we donderdagochtend om 5 uur vertrokken, wat spullen in een tas en op naar de trein… Interrail, waarvan ik ooit dacht dat dat echt voor jongeren was, maar agh 43 jaar is nog jong toch… We vertrokken naar Berlijn, zagen samen, de muur, checkpoint Charlie en nog aardig wat andere echte Berlijnse hoogtepunten. We waren er beide over eens dat het mooi was, maar veel toeristen. Met de nachttrein vertrokken we vervolgens naar Zurich, waarin ik niet sliep, maar mijn dochter wel, ik me menig maal die nacht afvroeg waar ik aan begonnen was, en ook nog even mijn jongste geruststelde via de app. Maar met het zien van de bergen, de rust en mijn dochter die naast me begon met vertellen kwam er weer energie. Met een prachtige route langs bergen die steeds hoger werden kwamen we uiteindelijk in een prachtig stadje in Oostenrijk uit waar een oud maar schattig Oostenrijks appartementje op ons wachtte met een heerlijke douch en een geweldig bed. De route er naartoe geweldig. Samen besloten we dat deze omgeving toch echt wel geweldig was, een enorme rust, de natuur die krachtig liet zien wat schoonheid is. Met een kort bezoekje wenen wilde we daarna door naar Innsbruck voor de nachttrein, helaas bleek iedereen naar Wenen te willen, en besloten we dan maar onze route aan te passen, helaas gehinderd door wat regen, Dus werd het een overdekt winkelcentrum, waar we overigens heerlijk snacks vonden, in plaats van een stukje oud Salzburg en besloten we dan maar eerder de treinroute te nemen. Om op tijd in Innsbruck te zijn voor een nachtrein, deze keer met een upgrade voor een couchette, zodat we wat beter konden slapen. Een heerlijke coupe voor ons 2’tjes. Beide aardig moe, dus het was goed dat we richting huis gingen. Na een tussenstop in Duitsland, waar haar ze in vluchtgedrag veel naar toe ging/gaat kon ze me een slot/landgoed laten zien waar te midden van een toch drukgebied vooral rust is. Het laatste stukje in Nederland reden we in rust. De woorden op. Ons avontuur ten einde. En alhoewel er echt hele moeilijke momenten waren, heb ik een kijkje mogen nemen, en daardoor haar beter kunnen begrijpen, in haar belevingswereld. Dit avontuur neem niemand ons af.
En natuurlijk is niet bij iedereen de interesse treinen, en zal het soms heel ingewikkeld zijn om erin mee te gaan, maar probeer het echt, zoek er een weg in. Want het is het zo enorm waard, voor jouw als ouders, maar zeker ook voor je kind.
