Soms lijkt met het begrip hoe de wereld in elkaar zit de belastbaarheid van mijn dochter af te nemen. De vlucht de fantasie in werd toen ze jong was gezien als een levendige fantasie, een meisje die zich goed alleen kon vermaken, en altijd gezellig was. Terwijl ze als roodkapje verkleed liep, liep ze voor haar gevoel in een sprookjeswereld rond. De wereld die uit een duidelijke verhaallijn bestond (het originele sprookjes is wat klopt en niets anders, die discussie, zelfs over vrije interpretatie, ga je nooit van haar winnen) was veilig. De ‘echte’ wereld die drong totaal niet tot haar door.Hoe ouder ze werd, hoe meer het besef kwam van de echte wereld. En jeetje wat is die hard en eng. Waar je in een sprookje weet dat je de heks moet omzeilen, de wolf te slim af moet zijn en je de draak altijd wel kan verslaan, is de echte wereld, de tegenwoordige maatschappij ontzettend onvoorspelbaar. Het journaal zal hier niet op staan, niet omdat we het niet willen horen, maar omdat dit de wereld nog vele malen enger maakt. Betekend dit dat ze hier niets van mee krijgt, uiteraard niet, alleen breng ik het nieuws net even iets anders. Zo kunnen we allemaal gewoon slapen s ’nachts en durft ze nog mee naar buiten.Om je als volwassenen straks in de maatschappij je staande te houden, zal je echter tot in aanraking moeten komen met die maatschappij. En dat zal de ene dag beter gaan dan de andere dag. Vandaag is zo’n dag dat ik na een snelle boodschap blij bent dat het regent en we thuis fijn lekker prikkel mijdend door kunnen brengen. Vandaag is je alleen begeven in de maatschappij al te veel.Maar hoe dan? Wat als je kind in deze maatschappij maar weinig belastbaar is. Als het oefenen, het betreken bij en het “gewoon maar doen”, eigenlijk resulteert in afname van de belastbaarheid. Als de maatschappij zo afgestompt is dat mensen liever door je heen lopen of hun ogen sluiten voor wat ze zien de overhand neemt. Als je daar staat, met een kind compleet in paniek, en geloof me dat is duidelijk zichtbaar, heeft echt geen ondertiteling nodig, en mensen duwen je nog net niet opzij omdat ze geen extra stap willen zetten. Als die wereld zo keihard is, hoe is het gevoel van opgeven dan niet iets wat je laat winnen. Want ja ik wil dat ze later belastbaar genoeg is voor de maatschappij, maar buiten het veilige wereldje, die we keihard proberen uit te breiden, is die belastbaarheid in plaats van aan het groeien aan het krimpen. Waar ik gelukkig ben dat haar handje vol veilige personen toch wel uitgebreid is met 1 extra persoon in een jaar tijd, en ze keihard haar best aan het doen is met mini stapjes een extra vriendschap te ontwikkelen. Zie ik ook die kwetsbaarheid hoe een veilig persoon door 1 actie in een geaccepteerd maar niet meer veilig persoon ontwikkeld.Het niet snappen van anderen hoe klein haar veilige wereldje is rekenen we zelfs maar even niet mee. En nee het ligt meestal niet aan de ander dat het niet veilig genoeg voelt, maar dat doet niets af aan het gevoel.Vandaag voelen we ons net zoals het weer, vol miezer regen, grijze luchten. Vragen we ons af wat we aan gaan moeten met die belastbaarheid en de toekomst. Maar vandaag is duidelijk niet de dag dat we de zon zien schijnen. Gelukkig kunnen we op andere dagen die zon wel zien en weer stevig door gaan met een plan voor de toekomst waren beperkte belastbaarheid vast een goede plek zal krijgen.
